światosław / tales from the world

 

Ayahuasca works for my memory in probably opposite way than cannabis. Years into that relationship I am still amazed when new pathways open, new vistas, when mouldy, dusty corners I never even expected to visit start to shine with eerie clarity, and my attention, without any specific will, intention or logical train of thought leading me there, goes to random, very specific, very detailed moments of my life, places, people. I am not talking here just about significant events, like favourite of psychotherapy, trauma, or turning points, things that gave my life meaning. At least not in rational sense, because after all, maybe meaning is in those insignificant details, hair of the dog, light in branches, one specific piss taken in dark alley of Delhi slums. It is literally that clear, like a zoom into arm tattoo of someone I have been chatting with 10 years ago. It all has dream quality about the way my mind arrives at certain sight, “in-sight” to be precise, but it is no illusion at all, very factual, very true. It is even often verifiable, if I reach into deep contents of my photo archive, at some periods built day after a day of documenting of what I saw and experience, now, if humidity does not destroy it, waiting there, with precise EXIF of date and hour, ready to be accessed thanks to modern technology just like it is ready to access in my brain’s hard drive thanks to the ancient technology of the vine.

So here go some snapshots of my memory.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

back home

July 31st, 2021

 

Moon rises over Atlantic, sun sets over the Amazon. I have made a detour, giving in to temptation, but now back, in imperfection, just like poor resolution shot from outdated, dirty smartphone, that still shines with real magic behind appearances, that can never, as the tale of forest and tale of ayahuasca, tell the whole story which needs to be patiently lived. Abundance is down there, beneath that canopy. It is called “enough”.

Księżyc wstaje nad Atlantykiem, słońce zachodzi nad Amazonią. Zrobiłem skok w bok, poddając się pokusie, ale teraz wracam, do niedoskonałości, niczym ten słabej jakości strzał po prawej ze starego, zabrudzonego smartfona, który nadal błyszczy magią ukrytą za ułomną fasadą, która nigdy, jak opowieść o lesie czy opowieść o ayahuasce, nie odda całej historii. Ta musi być cierpliwie przeżyta. Obfitość jest tam na dole, pod koronami drzew, i nazywam ją przewrotnie, wbrew szkolnym skojarzeniom, “dostatecznie”.

Translation of interview published here : https://www.lucid.news/the-therapeutic-potential-of-psychedelics-and-nature-explored-in-new-study/

 

 

 

Psychodeliki są znane z tego, że sprzyjają połączeniu z naturą (niektórzy nawet twierdzą, że przekazują wiadomości z natury). Jednocześnie terapia zanurzenia w naturze została doceniona ze względu na wiele korzyści zdrowotnych. Jednak niewiele badań poświęcono temu, czy połączenie tych dwóch praktyk mogłoby przynieść korzyści.

 

Sam Gandy, ekolog z Sanctus Limited i współpracownik zewnętrzny  Centre for Psychedelic Research Imperial College London oraz Rosalind Watts, dyrektor kliniczny Instytutu Synthesis, zakończyli niedawno przegląd literatury naukowej, badając możliwe synergiczne efekty tych dwóch metod leczenia.

 

W przeglądzie opublikowanym w Health Psychology Open, Gandy i Watts przedstawiają nakładające się korzyści terapii psychodelicznej i terapii immersyjnej oraz proponują sposoby bezpiecznego wprowadzenia elementów i praktyk natury do klinicznych badań psychodelicznych. W tym procesie badają, dlaczego kontakt z naturą jest tak ważny dla dobrostanu ludzi i prawdopodobnie dla naszego dalszego istnienia na planecie.

 

Lucid News rozmawiał z Gandy i Watts o tym przeglądzie i jego implikacjach dla przyszłych badań w terapii psychodelicznej.

 

Co skłoniło cię do zbadania związku między psychodelikami a naturą?

 

SG: Osobiście uważam, że moglibyśmy zrobić więcej, aby używać psychodelików jako narzędzi, które mogą tworzyć znaczące połączenie między ludźmi a naturą. Wiemy, że środowisko naturalne jest dobre dla naszego zdrowia psychicznego i dobrego samopoczucia. Wiemy również z badań, że psychedeliki mogą zmienić stosunek ludzi do natury w pozytywny, trwały sposób. Mogłaby tam zaistnieć korzystna synergia: korzyści dla zdrowia psychicznego i potencjał promowania zachowań prośrodowiskowych.

 

RW: Tak naprawdę nie zdawałam sobie sprawy, zanim zrobiliśmy ten przegląd, że mechanizmy terapii psychodelicznej i mechanizmy terapii przyrodniczej działają w podobny sposób. Ponadto, kiedy rozmawiasz z ludźmi, którzy mają doświadczenie w stosowaniu psychodelików, często będą wybierać robienie tego w naturze i powiedzą, że ich nawyki związane z naturą zaczęły się, gdy mieli pierwsze doznanie psychodeliczne. Postrzegali naturę jako żywą istotę i czuli się z nią osobiście związani. Ta historia jest tak rozpowszechniona, tak ważna, ale nie widać, aby była o niej mowa w badaniach naukowych.

 

Twój raport sugeruje, że psychedeliki pogłębiają „więź z naturą”. Co to jest?

 

SG: Połączenie natury jest samoidentyfikacją z naturą, trwałą świadomością wzajemnych powiązań siebie ze światem przyrody. Jest to dość specyficzne i to nie to samo, co zwykłe wyjście na łono natury, co samo w sobie jest również korzystne.

 

 

Jak myślisz, dlaczego w badaniach tak mało mówi się o związkach z naturą?

 

RW: Natura wciąż kojarzy się z tą lekko przewrażliwioną nauczycielką geografii w sztruksowych spodniach, „nie jest to prawdziwa nauka”. Powiedziałabym, że jeśli chodzi o psychoterapię, to wciąż jest bardzo niszowy temat, co jest szalone w kontekście sytuacji, w której się znajdujemy. Czeka nas dosłownie wyginięcie, jeśli będziemy ją dalej zaniedbywać. Nauka psychodeliczna naśladuje ten sam wzorzec, trzymając temat terapii w naturze na uboczu i na marginesie. Czas to zmienić.

 

SG: To dobra uwaga. To symptomatyczne dla naszego odłączenia, że ​​natura jest uważana za rzecz niszową. Niektórzy ludzie mogą postrzegać więź z naturą jako duchową lub transpersonalną. Ale jest to również centralna zasada nauki o ekologii, że jesteśmy połączeni z całym życiem na Ziemi. To jest główne wydarzenie, które ma miejsce. Tak, mamy te indywidualne doświadczenia bycia oddzielonymi, ale to oddzielenie jest w istocie wyrafinowaną i niesamowitą sztuczką mózgu. Oczywiście jesteśmy ze sobą połączeni.

 

Jak wskazuje twoja ankieta, psychedeliki mogą pomóc wyleczyć to poczucie odłączenia. Jak myślisz, dlaczego tak skutecznie łączą nas ze światem przyrody?

 

SG: Dzieje się tu kilka rzeczy. Myślę, że dużą częścią tej historii jest ich zdolność do wywoływania rozpadu ego. Kiedy nasze ego rozpuszczają się, nasze ego jako subiektywne poczucie własnej tożsamości, postrzegalne granice między sobą a innymi lub naturą stają się bardzo niewyraźne. Myślę, że może to ułatwić nakładanie się tej rozszerzonej natury jaźni. To ważna część historii, jeśli chodzi o psychodeliki. Zdolność psychodeliku, takiego jak psylocybina, do zwiększenia poczucia więzi z naturą, nawet gdy jest podawany w warunkach klinicznych, nie jest czymś, co ma miejsce w żadnej z innych praktyk połączenia z naturą. Wszystkie są w jakiś sposób zależne od aktywnego obcowania z naturą. To, co może się dziać, to fakt, że psychodelik skupia uwagę na wewnętrznych procesach życia, biologii i mózgu. Oczywiście jesteśmy naturą, więc kiedy jesteście z tym połączeni, być może dostrajacie się do swojej własnej wewnętrznej natury.

 

RW: Tak. Myślę, że zwiększona percepcja sensoryczna i zdolność do prawdziwego obserwowania, bycia obecnym i widzenia – na przykład kolory są o wiele jaśniejsze – myślę, że ten rodzaj klarowności widzenia pozwala na prawdziwe docenienie piękna natury. Coś całkiem prostego może nagle stać się niewiarygodnie piękne i skomplikowane. Wiesz, ludzie mogą godzinami wpatrywać się w kwiat.

 

SG: To także kolejna część historii. Estetyczne docenienie natury jest drogą do większego połączenia z nią.

 

W jaki sposób można dodać naturę i naturalne otoczenie do klinicznego modelu terapii psychodelicznej?

 

RW: Jest wiele przestrzeni do kreatywności. Na końcu artykułu napisaliśmy trochę o tym, jak możemy to zrobić. Możesz korzystać z kliniki zaprojektowanej z przestrzeniami zarówno wewnątrz jak i zewnątrz, lub możesz wykorzystać naturę do integracji i przygotowania. W ramach samego retreatu z psylocybiną jest wiele różnych możliwości. Sam zapoznał mnie z shinrin-yoku, czyli kąpielami leśnymi. To po prostu przytulanie się do drzew, prawdziwe zanurzenie się w życiu lasu. Sam i ja spędziliśmy weekend integracyjny z ludźmi biorącymi udział w badaniu nad psylocybiną w leczeniu depresji w Imperial College i bardzo im się to podobało.

 

SG: Ludzie mogliby również zacząć sesje w pomieszczeniu, w bardziej klinicznym otoczeniu, a następnie w ramach kolejnych sesji, gdy zdobędą większe doświadczenie w psychodelicznym stanie umysłu, mieć możliwość większego zanurzenia się w naturze. Ros wspomniał także w artykule o kilku pomysłach na praktyki terapii ogrodniczej, takich jak pielęgnacja ziemi i gleby przed sesją, a następnie sadzenie nasion, które zabierzesz ze sobą i którymi się opiekujesz, podczas gdy, mamy nadzieję, równolegle integrujesz i odżywiasz naukę z psychodelicznych doświadczeń. To żywa metafora.

 

Poza tym Ros i ja uczestniczyliśmy w świetnej rozmowie z zespołem Usona kilka miesięcy temu i byłem naprawdę zaskoczony skalą ich wizji i ambicji, jeśli chodzi o włączenie natury do ich modelu. Budują centrum w wiejskim rejonie Wisconsin i zatrudnili architekta, który zadba o biofilny design, wraz z osłoniętymi ogrodami. Więc tak, są duzi gracze, którzy są tego świadomi i wprowadzą to do modelu leczenia psychodelicznego. Naprawdę dobrze to zobaczyć.

 

 

Wydaje się, że istnieje rozdźwięk między zachodnimi klinicznymi praktykami psychodelicznymi a tradycyjnymi, rdzennymi praktykami psychodelicznymi, które są starsze i bardziej oparte na naturze. Czy widzisz, jak te praktyki spotykają się ze sobą, czy może podział się powiększa?

 

RW: Rozważania o tym były ulgą w czasie, gdy coraz bardziej martwiłam się włączeniem psychodelików do głównego nurtu, sposobem, w jaki ta ścieżka weźmie leki psychodeliczne i zamieni je w tani produkt na rynek masowy. A potem zdajemy sobie sprawę, że równolegle do tej ścieżki, która już się dzieje, istnieje inna : ludzie, którzy chcą to robić tak, jak to robiono od tysięcy lat, w grupach w naturze. To jest jak KFC vs targ organicznej, lokalnej żywności. Będziemy prawdopodobnie mieli wiele modeli – miejsc, w których można to zrobić w sposób kliniczny, zwięzły, a potem miejsc znacznie bardziej ekspansywnych i opartych na rdzennej mądrości.

 

SG: Widzę, że model kliniczny zmierza w określonym kierunku, który jest mocno ugruntowany. I nie próbujemy tego atakować. Utrzymuje środowisko pod kontrolą, zapewnia bezpieczeństwo ludziom i działa – istnieją dobre dowody naukowe na to. Myślę jednak, że jest miejsce na inne modele i podejścia. Możemy rozwinąć najlepsze fragmenty modelu klinicznego i ugruntować go w naturze. Myślę, że model kliniczny jest świetny taki jaki jest, ale czuję też, że być może ograniczać potencjalne korzyści i potencjalnie moglibyśmy zrobić to lepiej.

 

RW: Na pewno będą miejsca, które syntetyzują oba modele. Myślę, że sama medyczna natura tego modelu, zwłaszcza gdy staje się głównym nurtem i na dużą skalę, jest zaproszeniem do rozwijania innych sposobów, ponieważ ludzie potrzebują różnych sposobów. I myślę, że innym elementem stosowania podejścia bardziej opartego na naturze jest to, że rozwiązuje ono jeden z kluczowych problemów mainstreamingu psychodelicznego, którym jest kapitalizm psychodeliczny: duże firmy farmaceutyczne i firmy nastawione na zysk wytwarzające psilocybinę. Te starożytne leki lecznicze stają się następnie produktem, który przynosi ogromne zyski niewielkiej liczbie zamożnych udziałowców. I nic nie wraca do społeczności, które rozwinęły te mądrości, rzeczywistych, umiejscowionych w świecie, na ziemi społeczności. Pieniądze są jakby wyprowadzane i trafiają do akcjonariuszy kilku dużych firm. To ta sama struktura, która jest źródłem tak wielu psychicznych cierpień i musimy zmienić ten model. Czy widzieliście już model Pollinator zaproponowany przez Bennet Zellner?

 

Opowiedz nam o tym.

 

RW: Zellner jest ekonomistą i opracował model tego, jak psylocybina byłaby rozprowadzana na dużą skalę wśród ludzi, którzy jej potrzebują. Ale zamiast kilku udziałowców dużej firmy farmaceutycznej, mieliby robić to ludzie dla ludzi, poprzez centra społecznościowe. W modelu zapylaczy masz kliniki umiejscowione w realnych społecznościach, służące im. Osoby pracujące w klinikach pochodzą z tych społeczności. Kiedy ludzie doświadczyli psychodelicznego doświadczenia, wielkiego otwarcia, są następnie włączani do służbę społeczną w swym rejonie. Mogą zacząć pracować jako wolontariusze, sprzątać rzeki, pracować w lasach, sadzić drzewa lub brać udział w innych procesach związanych z połączeniem. Wszystko w dużej mierze opiera się na konkretnej ziemi, konkretnej społeczności. Widzę więc różne modele, a koncentracja na naturze pozwala na bardziej wspólnotowy, połączony sposób robienia tego.

 

Wygląda na to, że terapia oparta na naturze prowadzi do idei wzajemności.

 

RW: Podoba mi się takie tego ujęcie.

 

SG: Wzajemność jest właściwie częścią połączenia natury. Kiedy ktoś staje się bardziej związany z naturą, co widać w przypadku różnych grup tubylczych na całym świecie, masz tendencję do postrzegania środowiska jako przedłużenia siebie. Dlaczego miałbyś szkodzić środowisku? Zrobiłbyś sobie krzywdę. Wraz ze wzrostem tego połączenia rośnie też intuicyjne poczucie odpowiedzialności i chęć ochrony. Choć nasza cywilizacja odniosła niesamowity sukces i dobrobyt, jedną z najbardziej niefortunnych jej konsekwencji jest to, że nieumyślnie, poprzez naszą rosnącą urbanizację i technologię, zerwaliśmy to głębokie połączenie z naturą. W rezultacie oderwaliśmy się również od naszego intuicyjnego poczucia odpowiedzialności za nią, poczucia opieki.

 

To ekscytujące myśleć, że terapia psychodeliczna może sprzyjać zachowaniom pro-środowiskowym. Czy widzisz związek między naszymi stanami psychicznymi a naszym traktowaniem planety?

 

SG: Korzenie kryzysu środowiskowego są w dużej mierze psychologiczne. Coś niematerialnego, jak psychologia, prowadzi do tego oderwania się od natury, a to z kolei prowadzi do szkód i zniszczeń ekologicznych. Potrzebujemy więc narzędzi, które pomogą temu przeciwdziałać. Jest bardzo niewiele interwencji, które mogą w zdecydowany i trwały sposób wzmocnić więź z naturą. Podczas gdy badania nad psychodelikami są wciąż na wczesnym etapie, myślę, że wiemy wystarczająco dużo, aby powiedzieć, że jedno lub dwa doświadczenia z psychodelikiem takim jak psylocybina mogą zwiększyć więź z naturą i mogą to uczynić na ślepo, bez uprzedniego zamiaru zrobienia tego. To samo w sobie jest interesującą kwestią, ponieważ wiele istniejących interwencji na rzecz łączności z naturą, koncentruje się świadomie na jej zwiększaniu. Więc myślę, że mamy tutaj ogromny niewykorzystany potencjał celowego stosowania psychodelików, jako narzędzi połączenia z naturą.

 

Synergiczny efekt między psychodelikami i zanurzeniem w naturze może również spowolnić tę negatywną pętlę sprzężenia zwrotnego – kryzys zdrowia psychicznego prowadzący do odłączenia się natury, prowadzący do szkód ekologicznych, prowadzący do kryzysu zdrowia psychicznego.

 

SG: Chodzi o trwały ludzki rozkwit.  Cytując Boba Jessego: „Chodzi o polepszenie dobrych ludzi”. Jak również potencjał katalizowania świadomości ekologicznej.

 

RW: Szczególnie w czasach takich jak teraz, z Covid-19. Ludzie są całkowicie oderwani od natury i nie mogą dostać się na tereny zielone. To niszczy zdrowie psychiczne ludzi. Będziemy potrzebować ośrodków leczenia psychodelicznego lub ośrodków odnowy biologicznej w większości społeczności, powszechnych w taki sam sposób, w jaki mają one szpitale. Mam nadzieję, że pojawi się model Zapylacza. Jeśli sprawy potoczą się tak, jak mam nadzieję, społeczność może się zebrać i powiedzieć, że rozpaczliwie potrzebujemy zielonej przestrzeni, i może następnie ją stworzyć. Oczywiście istnieje wiele wyzwań związanych z pieniędzmi, kto to finansuje, skąd pochodzi ziemia. Ale będziemy musieli znaleźć sposób.

blessing

December 26th, 2020

Idea of blessing, like many rituals of culture governing behaviors of human collective, seem to be a compensation for something missing from the primal relationships, that are of course developed in the first family, the one of blood. But that is not a bad thing, it does not have to be a substitute as in “we get to experience something in absence of >real< thing”. Maybe a way out of neurosis generated by hermetic, nuclear family is to embrace the fact that we have many fathers, mothers and sisters. And that to fix that long term longing resulting from not having received “enough” back then, there is really only one way – to give that blessing whenever possible.

with Syed Masoomi Baba, many of my babas.

Photo by Firoze Shakir.

 

 

Koncepcja błogosławieństwa, jak wiele z rytuałów władających zachowaniami w ramach ludzkiej zbiorowości, wydaje się być kompensacją czegoś brakującego jeszcze z tych pra-pierwotnych relacji, które oczywiście odgrywamy na początku w pierwszej rodzinie, tej z krwi. Ale to nie jest coś złego, to nie musi być substytut, jak w “doświadczamy chociaż namiastki w sytuacji braku >prawdziwego<”. Być może droga wyjścia z neurozy generowanej przez hermetyczną, nuklearną rodzinę współczesną jest poprzez uradowanie się z faktu, iż mamy wielu ojców, matek i sióstr. Aby uleczyć tą długą tęsknotę – poczucie, że MY nie otrzymaliśmy wtedy “wystarczająco” , wydaje się iż rysuje się tylko jedno klarowne remedium – samemu dawać to błogosławieństwo przy każdej możliwej okazji.

z Syed Masoomi Baba, jednym z wielu moich ojców.

Zdjęcie : Firoze Shakir.

 

 

 

In recent decades we have travelled very fast on road of changing relationships with psychedelics – from therapists saying “drugs are bad, mmkay, what you need is our therapy” to users saying “ayahuasca gave me what 10 years of therapy couldn’t deliver” to finally therapists saying “mmkay, some drugs are good, but you NEED our therapy in the package”.

 

What about all finally acknowledging validity of journey itself, and relativity of importance of various stations – or destinations for that matter. What is needed for that is great courage for many involved – for some travelers to admit they are not “strong” enough to continue on their own, but for some therapists as well to confront their hidden fear of being left on their own, of not being needed, and hence not only jumping on the wagon, but forcing the view that all must jump on it the way they see it best.

 

Before my journey brought me to the Amazon, I have followed Sufi ways – literally and metaphorically, as each of their many branches is called precisely that – tariqa, “a path”. There are many of them, and far from being perfectly tolerant, those who trod on chosen one often look down upon others, see them as controversial, but despite the dialectic game, it seems like they – and many of us, remain aware of the underlying truth, that they are “only” that, a path, and most of all, rather then preach your truth, it is much more important to embody it.

imagine Sisyphus happy

November 6th, 2020


 
 

 

There is some fundamental difference between world of work as a punishment in exile from Eden, world of unhappy Sisyphus frustrated at never completed task and world of complex mandalas that are to be destroyed right after its creation.

Sweating through my life in unforgiving jungle, I made it a task to imagine Sisyphus happy.

 

 

Jest fundamentalna różnica pomiędzy światem pracy będącej karą na wygnaniu z Edenu, światem nieszczęśliwego Syzyfa sfrustrowanego swym niekończącym się zadaniem a światem skomplikowanych mandali, które niszczy się zaraz po ukończeniu.

Pocąc się przez życie w bezlitosnej dżungli, uczyniłem misją wyobrażenie sobie Syzyfa szczęśliwym.

 

 

 

 

 

 

 

Things will only get more dramatic in the global storm, if we do not calm the internal storm raging in our hearts. I believe no one really has bad intentions, it is rather a lack of clear intention and being pushed by powerful forces of giant tsunami of emotions, foremost among them greed, that is behind current instability and perhaps impending disaster. Not angry Black Lives Matters and not their violent militia opponents, neither uptight conservatists forcing drastic restrictions in abortion laws of my homeland, nor the violent and angry reaction towards them are driven by “bad intentions” and are source of the problem, but rather its manifestation.

Fear breeds more fear and will continue to do so until it is counteracted with opening of the heart and the only “force” able to conquer fear, which no matter how cheesy it may sound, is love. I come to see and acknowledge that in time of deep darkness, also personal, there is no other rescue, no matter how gigantic effort and struggle will be undertaken, it may be at best like sweeping rotting debris under the carpet, where it breeds even bigger monster.

 This anger, violence and fear of the outside factor is nothing but a form of escape from the internal demon. When the lack of meaning, when the ultimate fear of life in vain, culminated by impending death sooner than later, are not bearable any more, the best escape that ego knows is to project that fear outside. I believe, no matter how controversial for material paradigm it may sound, that all of these stories, one by one, terrorism, migrants, climate doom, virus, controlling world government, abortion laws, are all a form of release, venting of internal pressure, almost as if they were manifested in “real”, material world by the tormented collective soul of humankind. It does not make them less real, the virus does exists, the climate crisis does exist, the fanatical enemy of freedom does exist – but they do exist for a reason. Fighting them is just like what modern medicine does with disease – fighting the symptoms, pushing back and away and postponing dealing with the core issues that are not being dealt with. Suddenly the enemy without becomes a saviour – you no longer have to face existential terror when all your attention is diverted for a while towards the external one. No longer “my life does not have the meaning”, now that meaning is “war”, as I hear in almost joyful outcries of many of the people lost in my homeland, and now found again in liberating struggle. But that liberation is just like liberations that drugs, no matter if pharmaceutical or illegal ones bring, consumed orally or sensory electronic ones, temporary suppressing and in the long term, making things worse and the necessary work more difficult.

In time where growing fear and anxiety demands more and more from me to know, predict and struggle, I declare my allegiance to not knowing, to fate, to surrender. I will fail, no doubt, again and again, but my declaration is genuine. This is my flickering light in dark cave of despair. I choose to trade my old illusion of certainty for cultivation of the trust I have been neglecting for so long. More control is more and more tension, and ultimately road to madness, I am sensing that in my personal spiritual path and I dare to project that on global affairs. I can not convince anyone, that is certain, these words can only resonate with those who already feel/felt it, because that we are one can only be felt, and may that be our release and salvation. Let “whatifs” and “buts” remain in dualistic realm of politics and language, but my focus has been distracted by them too long.

Dramat globalnej burzy będzie tylko narastał, jeżeli nie uspokoimy tej szalejącej w naszych sercach. Wierzę, że nikt naprawdę nie ma złych intencji, to raczej brak jasnej intencji i bycie miotanym przez potężne tsunami emocji, na czele z chciwością, to jest to, co decyduje o aktualnej niestabilności i być może nieuniknionej katastrofie. To nie wściekle demolujące miasta Black Lives Matter ani ich przeciwnicy w brutalnych milicjach, to nie spięci konserwatyści wymuszający dalsze restrykcje aborcyjnych praw, ani nie wkurwiona na to reakcja, żadnym z powyższych nie kierują “złe intencje” i nie są to źródła problemu, ale raczej jego manifestacja.

Strach rodzi więcej strachu, i ta eskalacja będzie narastać dopóki nie zostanie zrównoważona poprzez otwarcie serca i jedyną siłę zdolną pokonać strach, niezależnie od tego jak ckliwie to brzmi – miłość. Widzę to i deklaruję w czasie głębokiej ciemności, także osobistej, nie ma innego ratunku, nieważne jak gigantyczny podejmiemy wysiłek i walkę, to w najlepszym razie będzie zamiataniem zgnilizny pod dywan, gdzie narodzi się z niej jeszcze większy potwór.

Ten gniew, przemoc i strach wobec zewnętrznego pretekstu są niczym innym jak formą ucieczki przed wewnętrznym demonem. Kiedy brak sensu, kiedy największy ze strachów, przed życiem na próżno, zakończonym nieuchronną śmiercią, są już nie do zniesienia, najlepszą ucieczką jaką ego zna to projekcja tego strachu na zewnątrz. Wierzę, niezależnie jak kontrowersyjnie to zabrzmi w materialistycznym paradygmacie, że wszystkie te historie, jedna po drugiej, terroryzm, migranci, kryzys klimatu, wirus, kontrolujący rząd, prawa aborcyjne, to wszystko służy jako źródło paradoksalnej ulgi, wentyl dla wewnętrznego ciśnienia, niemal jakby zostały wykreowane w “prawdziwym”, materialnym świecie poprzez umęczoną kolektywną duszę ludzkości. Nie czyni ich to mniej prawdziwymi, wirus istnieje, kryzys klimatyczny jest faktem, fanatyczny przeciwnik wolności jest realny, ale istnieją oni z jakiegoś metafizycznego powodu. Walczenie z nimi jest dokładnie tym co robi współczesna medycyna z chorobami – walczy z symptomami, odpychając wciąż na potem konfrontację z prawdziwymi przyczynami. Tymczasem zewnętrzny wróg staje się zbawicielem – nie musisz już mierzyć z egzystencjalnym terrorem, kiedy cała uwaga zostaje przekierowana, na chwilę oczywiście, na konkretny strach w zewnętrznym świecie. Nie jest już, na ten moment, problemem, że “moje życie nie ma sensu”, teraz tym sensem jest “wojna”, i w tych okrzykach moich rodaków dziś słyszę niemal radość, teraz sens jest w wyzwalającej walce. Ale to wyzwolenie jest takim jakie oferują narkotyki, nie ważne czy farmaceutyczne leki czy te nielegalne, czy takie co wsadza się do paszczy czy elektroniczne stymulanty, tymczasowe stłumienie, które w dłuższej perspektywie pogarsza problem i czyni uporanie się z nim trudniejszym.

W czasach, kiedy narastający niepokój wymaga ode mnie coraz bardziej bym wiedział, przewidział, walczył, ślubuję niepewności, losowi i poddaniu. Nie raz w tej relacji nawalę, ale moja deklaracja jest szczera. To moje małe światełko w ciemnej jaskini rozpaczy. Wybieram zamianę swej starej iluzji pewności na kultywowanie zaufania, które tak długo zaniedbywałem. Coraz więcej kontroli to coraz więcej napięcia, i ostatecznie droga do szaleństwa, czuję to na swojej osobistej ścieżce, i śmiem przenieść to na sprawy tego świata. Nikogo tu nie przekonam, to jest pewne, te słowa mogą tylko rezonować z tymi, którzy już to poczuli, bo to, że jesteśmy jednym może być tylko odczute, i oby to było naszym wyzwoleniem i zbawieniem. Niech “alecogdyby” i “ajednak” pozostaną w dualistycznym królestwie polityki i języka, ale moja uwaga zbyt długo była przez nie odciągana.

cracked mind

October 31st, 2020

 

 

Mind fails and words fail. Affected by jungle, by plants, decomposing, transforming does not necessarily mean nootropic boost of more of the same, but sometimes rather painful process of destruction of personality, of ego that was a source of its own pride, maker of its own trap. Ego death does not necessarily mean sudden event in ceremony, but can be gradual letting go of everything that was seen as a treasure before. One can only hope to trust the others who have gone before, that only after letting go of one thing, another can be revealed, and behind cracked mind, waits hidden more of the feeling. When more of concepts and theories simply do not enter, or slide right away, and no effort can stop that, love remains the only solution.

 

 

“The thing we tell of can never be found by seeking, yet only seekers find it.”
Bayazid Bastami (804 – 874)

 

Work with ayahuasca is a process in which these words of famous Sufi mystic resonate eeringly well. No matter how profound the mystery revealed, how great the understanding, if we cling to it, we are inevitably punished with proportional diminishment of its power, it is as fleeting an effect as we want to make it permanent. Actually, this is not a punishment, this is a simple rule of nature.

Big bow to the gifts of coronavirus time, when more and more is taken away, so that we can open our eyes to see that rule and learn to be flexible.

Big bow to fellow seekers, for not loosing hope, holding each other up in times of doubt.

 

 

“To, o czym mówimy nie da się znaleźć poprzez szukanie, a jednak tylko poszukujący to znajdują”

Bayazid Bastami (804 – 874)

Praca z ayahuaską to proces w którym te słowa sufickiego mistyka rezonują niepokojąco prawdziwie. Nieważne jak głęboka tajemnica jest w nim ujawniana, jak wielkie zrozumienie, jeżeli się jego kurczowo uczepiamy, nieuchronnie spotka nas proporcjonalne do tego czepiania umniejszenie mocy tego katharsis / zrozumienia, są one dokładnie tak ulotne, jak bardzo chcemy by były trwałe. To prosty mechanizm, im szybciej go zaakceptujemy, tym będzie łatwiej.

Wielki ukłon i szacunek dla podarunków czasu zarazy, kiedy coraz więcej jest nam odbierane, abyśmy w końcu mogli otworzyć oczy i nauczyć się być elastycznymi.

Wielki ukłon dla współposzukiwaczy, za nie tracenie nadziei i podnoszenie drugiego w czasach wątpliwości.

 

 

 

 

 

And if along the way you feel frustrated, you feel like it is one step forward, two steps backward, the remember from the same mystic and be grateful and patient :

When Bayazid died, he was over seventy years old. Before he died, someone asked him his age. He said: I am four years old. For seventy years I was veiled. I got rid of my veils only four years ago.

A jeżeli na tej ścieżce czujecie się sfrustrowani, że to jest ciągle jeden krok do przodu i dwa do tyłu, pamiętajcie inną historię tegoż mistyka i bądźcie wdzięczni i cierpliwi :

Kiedy Bayazid umarł, miał ponad 70 lat. Zanim to się stało, ktoś zapytał go o wiek. Odrzekł : Mam cztery lata. Przez 70 lat nosiłem zasłony, spadły dopiero cztery lata temu.

So you are not afraid of Muslims or other illegal immigrants? Now it is the “objective and universal” threat of virus?

 

 

“Kochaj wszystko jakbyś miał to stracić”

 

A zatem, nie boisz się już nielegalnych muzułmańskich imigrantów? Teraz na pierwszym planie jest “obiektywne i uniwersalne zagrożenie” ze strony wirusa?

 

 

Fundamental teaching of psychedelic work is that fear is not related, not caused by the object of fear. The object serves for projection of something that has its own existence, can be fed or starved, can be projected at ever changing array of triggers – so you can never conquer it by removing the current “threat”. That is why those living on the edge of life threatening situations – free climbers, Afghan fighters, farmers of Third World where no subsidies exist – have less fear, even if their dangers are more real than for those from cushy developed countries, with their spectacular range of paranoias, anxieties, phobias, too long to list here, and constanly updated, with help of busy manufacturers from industrial and political spheres.

 

What does the psychedelic experience show then, again and again, what we see in our work with so many cases of anxiety among our guests/patients? That there is no other solution but calm acceptance – no radical denial and no clinging to this emotion. The more you desire objects of your fear to be removed, the more you become attached to dream of life under control, a life of certainty. Only through acceptance of opposite, unpredictable and uncertain, the path to the other pole of fear – that is love – can be opened and strengthened as one walks it more and more often.

 

This is neither virus that is your biggest enemy, nor the government imposing restrictive measures and new world order. It is that you allow them to distract you from present, into anxiety, that your attention is stolen. As long as you play that game, there will be always another threat around the corner, when you forget about Muslims it will be virus, when you forget about the virus, it will be economy crisis, germs, your personal development not good enough, your retirement not secure enough, your book not good enough, your child, pedophiles, correct diet, you name it, and naming it you can and are master at.

 

The good news : the more that tensions rises, the more likely we will be to finally release the illusion of control and surrender. While you still can avoid your Muslim neighbour, it may not be so easy with invisible threat. Well, then you stand in front of the choice – do you want your life, NOW ( don’t believe what they promise, that after we win this battle, you can then rest ), to be the constant feeling of terror, or you will realize that the terrorist is in you? No buts, no “what if your mother”. These are his disguises, and you are facing AI most perfectly and continually adjusted to your weaknesses. To win, you should not try harder, you should try less.

 

 

Podstawowa nauka jaka płynie z pracy z psychodelicznymi substancjami dotyczy strachu i tego, że nie jest on związany, czy też generowany przez jego obiekt. Ten obiekt, pozorne źródło, w istocie służy projekcji czegoś, co ma swoją własną egzystencję, może być karmione lub zagłodzone, może być projektowane na wiecznie zmieniającą się selekcję pretekstów – więc nigdy nie da się pokonać poprzez usunięcie aktualnego “zagrożenia”. To dlatego ci żyjący na krawędzi, w obliczu zagrożenia egzystencji – wspinacze, afgańscy bojownicy, farmerzy Trzeciego Świata gdzie nie ma dotacji i ubezpieczeń – w większości mają mniej strachu, nawet jeśli ich zagrożenia są bardziej realne niż te w rozmiękczonych, bogatych społeczeństwach, z ich spektakularnym wyborem paranoi, nerwicy, fobii, zbyt długim by go tu wyliczać, i wciąż aktualizowanym, z pomocą zapracowanych producentów z komercyjnego i politycznego świata.

Co psychodeliczne doświadczenie zatem pokazuje, raz za razem, co widzimy podczas naszej pracy z tyloma przypadkami nerwicy u naszych gości / pacjentów? To, że nie ma innego skutecznego rozwiązania niż spokojna akceptacja, ani radykalne wyparcie, ani podążanie za tą emocją. Im bardziej żądasz by usunięto obiekt twojego strachu, tym bardziej przywiązujesz się do snu o życiu pod kontrolą, życiu w pewności. Tylko poprzez akceptację przeciwnego, nieprzewidywalności i niepewności, ścieżka na drugi biegun strachu, jakim jest miłość, może otworzyć się i wzmocnić, w miarę jak nią po raz kolejny podążamy.

To nie wirus jest twym największym wrogiem, ani rządy narzucające absurdalne restrykcje i nowy porządek świata. Problemem jest to, że pozwalasz im odciągnąć się od chwili obecnej, od OBECNOŚCI, w niepokój, twoja uwaga zostaje ukradziona. Tak długo jak grasz w tą grę, zawsze będzie za zakrętem następne zagrożenie, kiedy zapomnisz o krwiożerczych muzułmanach, to będzie wirus, kiedy przyzwyczaisz się do wirusa, czeka kryzys ekonomii, bakterie, nie dość skuteczny rozwój osobisty, nie dość pewna emerytura, nie dość dobra książka jaką piszesz, nieidealne dziecko, pedofile, właściwa dieta, nazwij to sam, a potrafisz to doskonale.

Dobre wieści : im bardziej wzrasta napięcie, ta światowa manifestacja indywidualnego niepokoju zagubionych jednostek, tym bardziej prawdopodobne, że przebudzenie będzie bardziej niezbędne, upuszczenie nieznośnego brzemienia kontroli stanie się jedynym jasnym wyjściem. Podczas gdy jeszcze jesteś w stanie jeszcze jakoś unikać orientalnych kolesi z brodą, nie będzie to już możliwe w wypadku “niewidzialnego zagrożenia”. Stoisz teraz przed wyborem – czy chcesz by twoje życie, TERAZ ( nie wierz już w te bajkę, że jak się jeszcze trochę pomęczysz i wygramy aktualną bitwę, to będziesz miał spokój ) było niekończącym się uczuciem przerażenia, czy też w końcu ujrzysz terrorystę w swoim wnętrzu? Żadnych “ale”, żadnych “a co gdyby twoja matka”. To są jego maski, a mierzysz się z inteligencją najdoskonalej dopasowaną do twoich słabości – twoją inteligencją. Aby wygrać, nie powinieneś starać się jeszcze mocniej, powinieneś spróbować odpuścić, starać się mniej.

 

Proudly powered by WordPress. Theme developed with WordPress Theme Generator.
Copyright © światosław / tales from the world. All rights reserved.