These people are struggling to tear the salt out of Assale lake flatlands in Danakil depression, and then to transport it to highlands towns, like Mekele. What these picture won’t tell you is that they do against the stream of development, that finally arrives in Africa, as some would like to see that process, and one of the side effects will be separation of man and animal working together since generations.  Whether man will be happier riding his salt laden trucks to a beer in greasy petrol station, while his wife feeds their pets imprisoned in his neurotic family compound, it may be doubtful, but change is inevitable.  The locals involved in salt caravans articificially stopped the holy progress for a while, and blocked trucks that already were ready to come on new Chinese road. So now the camels and donkeys are still making three day journey even if economically it makes sense no more.

***

Ci ludzie trudzą się aby wydrzeć sól z dna wyschniętego jeziora Assale w depresji Danakil, i przetransportować ją na grzbietach jucznych zwierząt do miast na wyżynie takich jak Mekele.  Zdjęcia nie powiedzą wam jednak o ważnej rzeczy, otóż jest to ostatni epizod walki z prądem rozwoju, który wreszcie ( jak wielu chciałoby to widzieć ) dociera i do Afryki, i jednym z jego skutków ubocznych będzie rozdzielenie człowieka i zwierzęcia pracujących razem od pokoleń. Czy człowiek będzie szczęśliwszy prowadząc załadowaną solnymi bryłami ciężarówkę aby szybciej dotrzeć do piwa na śmierdzącej stacji benzynowej podczas gdy jego żona karmi domowe zwierzęta ( zwane przyjaciółmi ), uwięzione w ich domowej neurozie, bardzo to wątpliwe, ale zmiana jest nieunikniona. Tutejsi mieszkańcy związani z wydobyciem i transportem soli karawanami sztucznie wstrzymali na razie ten święty postęp, blokując wjazd ciężarówkom, które gotowe były już do pracy na nowej chińskiej drodze. Teraz więc wielbłądy i osiołki nadal pokonują trzydniową trasę, pomimo tego, że z ekonomicznego punktu widzenia nie ma to już sensu.

***

[ Ethiopia, November 2012 / Etiopia, listopad 2012 ]

[ Algeria, Novemeber 2012 / Algieria, listopad 2012 ]

I sleep on the rooftops in the sea of white vests and moustaches. I hide in the shelter of concrete half-finished arcades peopled with mad men who strive to see universe in grain of sand.  A song of plastic guitar and chain on the neck, platonic love affair to bear fruit in future.

***

Sypiam na dachach przepełnionych białymi podkoszulkami i wąsami, w dzień chowam się w betonowych arkadach zaludnionych spoconymi szaleńcami którzy próbują dostrzec wszechświat w ziarnku piasku. Pieśń plastikowej gitary i żelaza na szyi, platoniczna miłość która przeniesie owoce w przyszłości.

***

***

***

***

***

[ Pakistan, July 2012 / Pakistan lipiec 2012 ]

We are in dry desert, would be nice to have swim. The lake looks promising, but is not water…a plastic bottle thrown inside melts within minutes and the land around is littered with dead sparrows that were tempted…Welcome to the lowest dry place on earth, the great depression of Danakil.

***

Jesteśmy na pustyni, jak na pustyni gorąco, pył w uszach, fajnie by się wykąpać. Jezioro wygląda obiecująco ale to nie jest woda. Plastikowa butelka wrzucona w toń rozpuszcza się w ciągu kilku minut. Ziemię zaśmiecają wyschnięte mumie ptaszków które dały się zwieść. Witamy w najniżej położonym suchym miejscu na ziemi, wielka depresja w Danakil w Etiopii, zwieńczenie Afrykańskiego Rowu.

[ Ethiopia, November 2012 / Etiopia 2012 ]

Even if does not look like this, where the guys above chill out, it is a mosque. Tuaregs live very close to the land, in the space. Their towns still seem like garrison camps, remains of the colonial era, instead of French legionnaires now full of Kabyl or Arab soldiers and other people of the sedentary stock, looking a bit lost in the outpost on the edge of nowhere. But with the Tuaregs, and this is not romanticizing but observation, is easy to see where their natural zen comes from.

***

Nawet jeśli na to nie wygląda, miejsce gdzie relaksują się ci panowie powyżej to meczet. Tuaredzy żyją bardzo blisko ziemi, w przestrzeni. Ich miasta wciąż bardziej przypominają obozy wokół wojskowego garnizonu, zamiast francuskich legionistów wypełnione teraz Arabami czy Berberami z północy i innymi ludźmi bardziej osiadłego gatunku, nieco zagubionymi w tej odległej placówce na granicy niczego. Ale będąc wśród Tuaregów, i nie jest to romantyczna fantazja tylko zwykła obserwacja, łatwo można zrozumieć, skąd bierze się ich naturalny zen.

[ Algeria, November 2012 / Algieria, listopad 2012 ]