Magic happens through symbols, through naming things, through declaring. It has been true in many cultures. Amen, let it be so. Abracadabra, “I create as I speak”. The icaros of Shipibo are mostly words describing what is being done and how things should be. Expressing intention is declaration of desired change. So first step to reconcilation is actually expressing wish for it to happen. It can be done through words, or through meaningful symbols, through gestures.

It is essence of Christian message, no matter how poorly executed in practice in actual history of Christianity, you can find it in its core prayer, often mindlessly repeated :  “Forgive us our trespasses as we forgive those who trespass against us”.

…

Magia dzieje się poprzez słowa, poprzez nazwanie rzeczy, poprzez zadeklarowanie. Tak było w wielu kulturach. Amen, niech tak się stanie. Abrakadabra, “Tworzę tak jak nazywam”. Icaros, magiczne pieśni plemienia Shipibo to głównie słowa i frazy opisujące to, co uzdrowiciel własnie robi, i jaki powinien być stan rzeczy. Określenie intencji jest deklaracją pożądanej zmiany. A zatem pierwszym krokiem do pojednania – przywrócenia jedności – jest właśnie wyrażenie życzenia aby to się stało. Może to zostać uczynione przez słowa, albo przez znaczące symbole, gesty.

To esencja chrześcijańskiego przekazu, ( i nieważne jak kiepsko wprowadzano ją w praktykę w historii chrześcijaństwa) , można ją odnaleźć w jego najważniejszej modlitwie, często tylko bezmyślnie recytowanej – “i wybacz nam nasze winy, jako i my wybaczamy naszym winowajcom”.

But reconciliation is more than just forgiveness. It is peace coming out of acceptance. It is not only about relation between ourselves and others, but also between us and the world, us and our lifes, including our own mistakes, so most of all, about relation with ourselves.

What happened, happened for some reason, and to acknowledge this, doesn’t mean escaping responsibility or saying it doesn’t matter, on the contrary, it means embracing it fully as part of reality, instead of denying. I take it as it is, I accept what happened and consequences, instead of wishing it was different.  The reason why I forgive those who “tresspass against me” is not to make me look good in eyes of some external entity who will then do me a favour, but because these acts – and states of forgiveness and reconciliation are connected, are feeding each other – in me, in others, in the world.  I can easier forgive myself, if I am forgiven by the one, whom I done wrong. But if I don’t go through that process myself, I will never be able to fully love myself, and then reconciliation with the other can never happen.  We are told, in the same tradition I quoted above, to love the other as oneself. So we do, the problem is not that many of us don’t follow this commandment, we do. The problem is that in reality we don’t love ourselves enough.

And love is not about haggling, transaction and seeing what do I receive from it, is about fearless giving first, and letting go of expectations. In the end, all these words above matter little, they are just words. Only on the other side of this act you can see the true benefits of it, so don’t reason, let go.

…

Ale pojednanie to coś więcej niż tylko przebaczenie. To pokój płynący z akceptacji. To nie dotyczy tylko relacji między nami a innymi, ale także między nami i światem, nami i naszymi życiami, włączając w to nasze własne błędy, więc przede wszystkim, relacji z samym sobą.

Co stało się, stało z jakiegoś powodu, i przyjąć to do świadomości niekoniecznie oznacza to ucieczkę od odpowiedzialności czy twierdzenie, że nie ma to znaczenia, przeciwnie, oznacza to pełną akceptację tego jako cżęści rzeczywistości, zamiast wyparcia. Przyjmuję to takim jakim jest,  akceptuję co się zdarzyło i tego konsekwencje, zamiast marzenia o tym by było inaczej. To pogodzenie z prawdą, czyli pojednanie.  Powód dla którego przebaczam “moim winowajcom” to nie aby lepiej wyglądać w oczach jakiejś istoty w chmurach, która nagrodzi mnie za to swoją dyspensą, ale ponieważ te akty – i stany pogodzenia i pojednania są połączone, co oczywiście zawiera się w słowie jedność, karmią się nawzajem – we mnie, w innych, w świecie.  Mogę łatwiej wybaczyć sobie samemu, jeżeli jest mi wybaczone przez tego, któremu krzywdę uczyniłem. Ale jeżeli nie przejdę przez ten proces samowybaczenia, nie będę także w stanie w pełni pokochać siebie samego, i wówczas o żadnym pojednaniu nie ma mowy. Ta sama tradycja zacytowana na początku mówi by kochać bliźniego jak siebie samego.  Tak czynimy, problem nie leży w tym, iż wielu z nas nie podąża za tym przykazaniem, robimy to naturalnie. Problem w tym, że tak naprawdę nie kochamy samych siebie.

A miłość to nie targowanie się i transakcja i sprawdzanie “a co ja będę z tego miał”, to pozbawione strachu i wyrachowania dawanie jako pierwszy, bez oczekiwań. W gruncie rzeczy powyższy tekst to tylko słowa, niewiele znaczą. Tylko po drugiej stronie, już po dokonaniu tego aktu można zrozumieć prawdziwe jego korzyści, więc nie ma co rozumować, od-puszczaj.