I gave up my visa and flight to Afghanistan. There was expenses lost, but regret was overcome. And I gained one of the most life changing trips , walking across Northern India with followers of Gharib Nawaz, the saint of the poor , patron of the barefoot, lord of those in dirty clothes and with hungry belly. I am starting to understand the beauty of the sufi path, meaning of renunciation, the value of poverty.  “It is easier for a camel to go through the eye of the needle…”  This, along with many other of quotes so well known yet so little put in practice in our culture, it was spoken more than once in the history , it is part of continuous tradition of certain way of seeing world, it is attitude of the humble, of submission, of gratitude , of receiving with no expectations…Along with this comes the freedom ..I know it is just a glimpse of this that I got, but the liberating feeling changes everything…It also helps to see the big mistake of the past, all that is needed one is to remember, perhaps the hardest thing of all…

” A Sufi is a guest of God in this world and he must behave as is becoming to a guest. He has a right to be served but no right to demand” …I liked that quote since a long time, but what it means I started experience very recently. It is the joy of a cup of tea in the desert, it is the bliss of sharing little with those who have even less, it is the wrinkles from years of smiling around the eyes of the beggar, hard to see in the shining halls of Manhattan or Chelsea…

I was tempted to rest, after being scorched by weeks of summer Indian sun, battered by the storms of the road, tired from the crowds,  I wanted company of travellers, to enjoy charas of Manali and the cool breeze of the mountains of Himachal..But in the last moment I changed my plan and went for 10 days meditation retreat…No talking, no sensual pleasure,  just a journey into inner world…Hard to imagine bigger contrast than this situation compared with the previous weeks.  And yet, a confirmation of the experience, another piece of the puzzle, from another tradition, yet saying the same,  experiencing the same in another way.

All that is needed now, is to remember.

Before leaving to Asia, I left my digital camera behind. I left all fancy stuff behind, all the quality, all the precision and control. I somehow felt is inappropriate to have it on the pilgrimage of the beggars, equipment worth thousands of dollars, to have the tool of grabbing reality by thousands of clicks, to have the control where others have faith and little expectations. In a place where come success or failure they point a finger to the sky, were I to be the master of the final result?  So I gave it up… And along with it went frustration, went a large part of the greed ( sure it is still there ), went the unquenchable desire for perfection, desire for more, better, with all the excuses of self defending ego. I still hope that I got some nice stuff but now much more surprise is there, much more in hands of Gharib Nawaz, less in mine. And I am  glad, also because as a side effect I got time and attention for other stuff, for looking into my fellow pilgrims’ eyes, for remembering their names and stories. For being there a little bit more.

All that is needed now, is to remember.

That interesting feeling, when diving into world of other concerns, perhaps without understanding, with lots of understanding hidden in the realms of intuition, embracing ignorance, resting from analitical thinking,  rational perception, not questioning the reasons. Just being, watching, photographing. Enjoying the sheer existence of other path, the diversity of the world. Perhaps escapism, but escapism into reality, just an alternative one.

***

Przyjemne i dziwne uczucie nurkowania w świat innych problemów, innego życia i działania ( albo niedziałania ), bez prób zrozumienia wszystkiego, ze zrozumieniem ukrytym gdzieś w królestwie intuicji, ciesząc się ignorancją, odpoczywając o analitycznego myślenia,  racjonalnego postrzegania, bez zadawania pytań o powody. Po prostu towarzyszenie, obserwowanie, fotografowanie. Radość z samego istnienia innej ścieżki, ze złożoności i bogactwa form tego świata. Być może ucieczka, ale ucieczka w rzeczywistość, tyle że alternatywną.

But then again… / Z drugiej strony…

10 April 2010. Rishikesh, India. Some Polish travellers living now in UK are on holidays in Asia. Lazy morning, another milkshake in Nepalese cafe on the banks of Ganges. Message comes to their mobile phone. Is it a joke? Then another. Internet is checked. Interesting.

- Do you know , our president and whole bunch of other politicians just crashed in Russia. Probably no one survived.

- Really ? – indifference of our Jewish/ Swiss / American / whatever companions spread over the couches and sofas is surprising. Or maybe not.

- Probably Russians will be accused now, this can lead to interesting or perhaps scary outcome. Like war. Strange to think about in this shanti place…

- Yeah?

OK. So we continue mourning on our own. Or maybe not. We are generation that trusts no one, respects no one, been betrayed, been manipulated. Why should we worry about them more than illegal migrants that sunk on their way to happiness in Europe?

This is optimistic. This is symbol of how far Europe reached. I think about Hutu and Tutsi and what happened after their president’s plane crashed.

***

1o kwietnia 2010. Rishikesh, Indie. Kilku Polaków z Wielkiej Brytanii włóczących się po Azji dostaje smsa. Czytają go przy porannej kawce i dżoincie w nepalskiej knajpce na brzegu Gangesu. Za chwile nadchodzą następne. Sprawdzamy internet. Ciekawe wieści.

- Wiecie, nasz prezydent i cała masa innych polityków właśnie rozbiła się samolotem w Rosji. Najprawdopodobniej nikt nie przeżył

- Serio? – obojętność naszych żydowskich / szwajcarskich / amerykańskich / jakiś tam towarzyszy z sąsiednich kanap i poduszek jest zaskakująca. A może nie.

- Pewno oskarżać się będzie teraz Rosjan. Mogą się zdarzyć niedługo dziwne a może straszne rzeczy. Jak wojna. Dziwnie o tym myśleć w tym spokojnym miejscu.

- Aha…

W porządku , będziemy się umartwiać sami. Bez nieczułych cudzoziemców. A może nie będziemy. Jesteśmy pokoleniem które nie ma powodu ufać politykom, szanować ich, byliśmy nieraz zdradzeni, oszukani, manipulowani, wyruchani. Dlaczego mamy przejmować się nimi bardziej niż uchodźcami tonącymi w morzu Śródziemnym w drodze do europejskiego szczęścia.

Na stronie Gazety Wyborczej czytam : Statek imigrantów dryfował 16 dni. W rezultacie 61 osoby zmarły z braku jedzenia i wody. Potem komentarze pod artykułem :

“I PRAWIDLOWO ICH MIEJSCE JEST W AFRYCE NIE W EUROPIE. EUROPA TO NIE SMIETNIK SWIATA. NASTEPNI ZASTANOWIA SIE LEPIEJ ZANIM WSIADA W STARA SKORUPE.”

“I bardzo dobrze, o 61 ciapciaków mniej, zostało jeszcze ich 2 miliardy”

“nalezy te łódki zatapiać i transmitować to w TV a Afryce

 inaczej brudni zapełnia całą Europę”

“Poszli do Allaha, powinni się cieszyć, tam wprawdzie są tylko dziewice, a nie zasiłiki, jak w Europie, ale to ponoć fajna sprawa..”

All images were shot on 10.04.2010  /  Wszystkie zdjęcia pokazują dzień 10 kwietnia 2010.

“The original Mecca is human body
Try to understand
Why are you tiring yourself roaming around the word
God has created the human Mecca
With the celestial light
Lalon says in that secret Mecca
The high priest is a woman.”

***

“Prawdziwa Mekka leży w ludzkim ciele
Spróbuj to zrozumieć
Po co męczysz się , włócząc po świecie
Bóg stworzył Mekkę w człowieku
Wypełnioną niebiańskim światłem.
A najwyższym w niej kapłanem kobieta”

Lalon Fakir

One distinct difference with the Sufism of the West Asia and Lalon’s weltanschauung is the role of women in meditation. In Lalon’s gender perception, women are agents of nature and more complete than men. Hence women (Prakiti) are superior to men (Purush) and are extolled (“Chetanguru”). Without a female companion man’s meditation (‘Sadhana’) to catch the Sohoj Manus is an impossibility. So dual meditation (Jugal Sadhana) is a must. That is why, unlike many other mystics of the East, Bauls are connected to the material world, in very literal sense, and also why they must have female partner.

Sexo-yogic practices of the Bauls, based on age – old indigenous Tantric traditions – are natural consequence of their belief in human body as the only temple there is. For Lalon and his followers, nothing of human body is impure and the belief extends even to the extreme of drinking or consumption of the four body excreta—semen, menstrual blood, urine and faeces. It is important to mention this, to understand that it is very complex philosophy and practice, not limited to some exotic sex technique as Tantra is often seen in the west. Yes, sex practice can be technique, but it just a tool, not means in itself, a kind of meditation, the aim of which remains love, that is, by conquering physical lust one can reach the stage of love.  The practice that is happening between sexual partners is a way of re-working the universe -  viewing the human body as the microcosm of the cosmology of the universe, a belief in this kind of non-dualism of “Whatever is in universe/ Is in the human body too”, is something inherited by Bauls from ancient Bengal traditions and shared with others in other parts of the world, the essence of shamanic view of the world.

The elusive and invisible God hides within human body, to catch that incorporeal “unknown man” (Achin Manus) from inside the human body is the meaning of meditation. And to achieve that goal human body becomes the playfield. In this esoteric sexual practice (Sadhana), the ability to control male orgasm, or retention of semen, remains the utmost desired goal.

For Lalon, lust is the mere creeper of love. But the ultimate aim is not carnal lust but to reach a superior plane, that is—love. He rows his boat against severe storms. His river of lust dries up but his river of love becomes full. To Lalon, to become lustless from lustfulness, to reach the state of a blissful love, seems to be the ultimate aim of meditation. Otherwise one has to remain a mere slave of Eros throughout his life.

Lalon says :

“First shut the door of lust
Man will shine in bright form
Catch the air
Steady the fire
Die before your death

And let your death-warrant return
I forbid you again and again
Do not live in illusion
Keep your strength well-protected
By retaining semen”

( based on “Influence of Sufism on Lalon” by Tanvir Mokammel )

***

Dość ważną różnicą między Sufi muzułmańskiej Azji a poglądami Lalona i Baulów jest rola kobiety w medytacji. W ich postrzeganiu płci, kobiety reprezentują naturę i są bardziej spełnione, stoją wyżej od mężczyzn. Bez żeńskiego partnera medytacja ( Sadhana ) jakiej celem jest schwytanie tego niewidzialnego ptaka ( Sohoj Manus ) kryjącego się w ludzkiej duszy jest niemożliwa. Dlatego niezbędna jest wspólna medytacja, z partnerem ( Jugal Sadhana ) i dlatego również Baulowie, w przeciwieństwie do wielu innych mistyków wschodu, w bardzo dosłownym sensie są materialistami, są związani z tym światem, nie negują ciała a jedynie nadają mu inne znaczenie.

Seksualne, jogiczne praktyki Baulów, wywodzące się z prastarej tradycji tantryckiej są naturalną konsekwencją ich wiary w ludzkie ciało jako jedyną świątynie jaka ma znaczenie. Dla Lalona i jego uczniów, nic z ludzkiego ciała nie jest nieczyste, i ten pogląd obejmuje nawet takie ekstrema jak picie czy jedzenie czterech wydzielin człowieka – nasienia, krwi menstruacyjnej, uryny i kału. Warto o tym wspomnieć aby zrozumieć że jest to skomplikowana filozofia i praktyka, doskonalona przez adeptów przez całe życie, nie zaś jedynie jakaś egzotyczna technika erotyczna, jak Tantra postrzegana jest czasem na zachodzie. Tak, seks może być techniką, ale jest to jedynie narzędzie a nie cel sam w sobie, rodzaj medytacji której celem pozostaje miłość, to oznacza, przez opanowanie samego pożądania można dojść na poziom miłości. To co zachodzi między partnerami jest sposobem na przepracowanie całego wszechświata – Baulowie odziedziczyli z bardzo starych tradycji Bengalu postrzeganie ludzkiego ciała jako mikrokosmosu, odbicia ( tu język spętany dualizmem zawodzi bo jak inaczej nazwać tą relację ) większej rzeczywistości, to niedualistyczna wiara – co jest we wszechświecie, jest też w ludzkim ciele, będąca zresztą też esencją szamańskiego postrzegania świata.

Niewidzialny i trudny do uchwycenia Bóg kryje się w ludzkim ciele, schwytanie tego bezcielesnego, “nieznanego człowieka” to sedno medytacji, która rozgrywa się na polu ludzkiego ciała. W ezoterycznej praktyce zwanej Sadhana , jedną z najważniejszych spraw jest umiejętność powstrzymania męskiego orgazmu, wstrzymanie nasienia. Według Lalona, pożądanie jest zaledwie pnączem, od którego oderwać musi się właściwy owoc – celem jest wyższy poziom – miłość. Kto idzie tą ścieżką, spotka się z licznymi przeciwnościami. Kiedy jednak jego rzeka pożądania wyschnie, wypełni się rzeka miłości ( charakterystyczne porównania dla błotnistego Bengalu ).  Aby stać się wolnym od pożądania, wyzwolić od przepełnienia nim, osiągnąć stan błogiej, czystej miłości , do tego właśnie mają prowadzić praktyki medytacji. W przeciwnym razie, pozostaje się przez resztę swojego życia zwykłym niewolnikiem Erosa.

Lalon mówi :

“Najpierw zamknij drzwi pożądania
Człowiek rozświetli swą jasną formą
Schwytaj oddech
Uspokój ogień
Umrzyj zanim umrzesz.
I pozwól swemu wyrokowi śmierci stale powracać.
Po stokroć zakazuję ci
Nie żyj w iluzji
Chroń swe siły
Wstrzymując nasienie”

Na podstawie  “Influence of Sufism on Lalon” , Tanvir Mokammel.

Baul musicians performing on Joydev mela, their annual gathering in West Bengal. / Baulowie i ich muzyka podczas dorocznego święta ku czci poety Joydeva w indyjskiej części Bengalu.

And some random scenes from this festival,  mix of commercial fair and religious event  / Oraz kilka scen z festiwalu, będącego zarazem muzycznym i religijnym wydarzeniem, jak i komercyjnym, wiejskim jarmarkiem