Niekoniecznie zgadzając się ze wszystkimi stwierdzeniami poniższego tekstu autorstwa księdza Agreda, zdecydowałem, iż warto go przetłumaczyć, bo dotrzeć może do środowisk raczej niechętnych odmiennym stanom świadomości i psychoaktywnym roślinom, postrzegających je jako rozrywkę i ucieczkę. Poniższe świadectwo przemiany, które zamiast zamienić statecznego księdza w zdegenerowanego narkomana, uczyniła z wątpiącego chrześcijanina człowieka jeszcze głębszej wiary, może pomóc zobaczyć temat w nieco innym świetle.

Wiara i Ayahuasca

(Jak mówić o mojej wierze w Boga od czasu mojego doświadczenia z roślinami leczniczymi)

Ojciec Cristian Alejandría Ágreda
Ksiądz katolicki, pasterz w Centrum Takiwasi, Tarapoto w Peru

Co nieco strachu

Trochę boję się tego, co zostanie powiedziane, biorąc pod uwagę, że Kościół zawsze cehował dystans i pewna podejrzliwość w kwestiach szamanizmu, czarów i sposobów jakimi można pracować z roślinami. Spędzając czas z tradycyjnymi uzdrowicielami lub współpracując z ludźmi, którzy pracują z roślinami, zadawałem sobie pytanie: “Co powie biskup? W jaki sposób bracia w kapłaństwie zareagują, gdy dowiedzą się, że zaakceptowałem ten proces? ” Cóż, otrzymałem wiele odpowiedzi na te wewnętrzne pytania. Po pierwsze, był to biskup, niech spoczywa w pokoju, który poprosił mnie, abym przyszedł w jego imieniu i udzielił duchowej posługi w Centrum Takiwasi.

Chętnie przyjąłem szanse na pracę kapłańską i pracę jako pastor

w ramach tych systemów uzdrawiania i leczenia.
Aby zrozumieć doświadczenie pacjentów, zauważyłem, że niezbędnym było doświadczyć tego, co robią oni, czyli również wypić wywar z przeczyszczających roślin i rozpocząć proces, jaki miał doprowadzić do wypicia rośliny – nauczyciela – ayahuaski.

Musiałem to zaakceptować by uzyskać dostęp do odpowiedzi na wiele pytań, które pacjenci mogliby mi zadać i do wszystkiego, co chcieliby wyjaśnić na temat swych żyć.

Ciąg dalszy o mojej wolności podejmowania decyzji.

Kiedy rozpocząłem picie roślin, rozmawiałem o tym z biskupem i uzyskałem jego wsparcie. Jego odpowiedź była bardzo jasna : “Jeżeli to, co robisz i czego szukasz z roślinami w Takiwasi, jest w celu osiągnięcia celu zbawienia dusz, i jeżeli to pomaga ci także rozjaśnić pewne sprawy, możesz liczyć na moje poparcie, postępujesz dobrze.” Taka była jego odpowiedź. Ten pierwszy kontakt miał miejsce w 2003 roku.

Wkrótce sam musiałem zmierzyć się ze swoimi sprawami osobistymi. Brzemię moich problemów sprawiło, iż przeżyłem bardzo mroczne chwile, kiedy być może rzeczy straciły swoje znaczenie, wliczając to moje powołanie jako księdza. Usłyszałem zaproszenie od doktora Jacques Mabit. Nie tylko przyjąłem ofertę pracy zajmowania się jego pacjentami, ale i pracy przyjrzenia się i konfrontowania z własnymi problemami. To był mój pierwszy krok w stronę zrealizowania mojej wiary w Boga poprzez Matkę Naturę. Było przy nim niezbędnym, aby podejmowac decyzję jako osoba wolna. Z racji tego, że biskup zatwierdził i zaakceptował pracę jaką wykonywałem, moja świadomość otwarła się i przemówiła do mnie : “Witam, dobry wybór” a ja odparłem, “Jestem wolny.” Wolność leży w robieniu tego, co kieruje mnie w stronę dobrego, dobrego dla innych a także dobrego dla mnie samego.

Pierwsze kroki z roślinami

Podjąłem decyzję by wypić rośliny, choć nie było to łatwe, bo obecny był stale strach, bardzo zły strach. Istnieje naturalny strach, i jest czymś normalnym, to taki, który ostrzega cię byś na siebie uważał. Ale zły strach to taki, który generuje postawę podległości, coś, co przeszkadza nam w robieniu rzeczy, jakie powinniśmy zrobić. W tych pierwszych spotkaniach z rośliną zacząłem rozumieć, że ten strach niepokoił mnie, tak bym nie wszedł do świata jaki był mi nieznany. Poprosiłem o pomoc Boga i Dziewicę Maryję, użyłem wszystkiego co nauczyłem się jako kapłan od swojej Matki Kościoła, i rozpoczęłem pierwszą sesję.

Była wspaniała. Od początku czułem się dobrze przyjęty, tak jakby ktoś mnie oczekiwał. Kobiecy głos mówił mi “witaj, jesteś w domu, to jest twoje miejsce, tu gdzie żyjesz”. Chociaż początkowo nie rozumiałem, zaczęło do mnie docierać, że jestem częścią natury, że docierałem do mojego pochodzenia, gdzie rodzi się moja fizyczna postać, gdzie leży oddech Boga. I tak zaczęło się we mnie budzić zaufanie, zaufanie w ten głos i zaufanie w moją wiarę. Miałem uczucie jakby Bóg wszystko aprobował, jak gdyby gratulując mi. I zobaczyłem wówczas dobrą stronę, wszystko piękne i wspaniałe. Kiedy sesja zakończyła się, byłem pod wielkim wrażeniem. Dobra decyzja.

Ale już podczas drugiej rozpoczęliśmy wchodzenie w “ciemną stronę”, i zdałem sobie sprawę, że pierwsza sesja była wzmocnieniem fundamentu, to znaczy wiary i zaufania, w celu wkroczenia na stronę jakiej nigdy wcześniej nie znałem. Było to doświadczenie pełne emocji, ujrzeć samego siebie zabranego na tą ciemną stronę, i móc powiedzieć t,o co mówię dziś z całą pewnością: “ujrzałem twarz diabła ( Szatana )”, ponieważ to jest właśnie diabeł, to ciemność, to ciemność naszej igorancji, tego jak mało wiemy o swojej przeszłości, o historii, o wszystkim czego się dobrze nie nauczyliśmy, wliczając w to samą wiarę. Wypływają cały bałagan i cała niespójność naszego wewnętrznego pomieszania co do tego co duchowe i przyziemne, to co źle zrozumieliśmy i nie nauczyliśmy się poprawnie. W taki właśnie sposób zrozumiałem życie ! Na tym pierwszym etapie to był kompletny bałagan, jak rozrzucone puzzle, gdzie wszystko wydawało się mieć swoją twarz, każda część zła miała diaboliczne oblicze. Najbardziej przerażającą rzeczą jaką dane mi było zobaczyć była twarz Szatana. Poczułem nawet, że przybliżył się i dotknął mnie, pachnąc siarką, i że był przy moim boku. Towarzyszył mi potem przy kilkunastu sesjach, około dziesięciu, podczas gdy byłem leczony i rozwijałem się, nie tylko jako osoba ale także jako kapłan.  Tak zrozumiałem że Bóg zlecił tej tajemniczej roślinie aby ukazała mi całą Jego moc, i zdolności, i by przeszły przeze mnie jako księdza. Jestem bowiem osobą, jaka od dzieciństwa marzyła o zostaniu księdzem, i był taki czas, że cierpiałem wiele aby zrealizować to powołanie. Bóg chciał bym znalazł się w miejscu o jakim zawsze marzyłem.

Pozostałe doświadczenia to bitwa za bitwą, kiedy roślina szykowała sytuację, i czekała na moją akceptację. W taki sposób zacząłem rozumieć, iż moje poddanie, mój udział zależały kompletnie ode mnie, i że dotyczyło to nie tylko sesji z ayahuaską,. ale w prawdziwym życiu. Zrozumiałem to, co Jezus powiedział do sparaliżowanego w Ewangelii – “Mówię ci, wstań, weź swoją matę i idź do domu”. Bóg wskazuje na rozwiązanie,  lekko popycha, a każda osoba musi wykonać swoją część, ponieść się i iść, zrobić to, co mają zrobić.  Tak stopniowo zrozumiałem, że to było moje uczestnictwo, że każda bitwa w której zaakceptowałem zło była przegrana, że krok po kroku widziałem, iż dobro zawsze zwycięża.

Widziałem też w tych bitwach ukrzyżowanego Jezusa. W pewnej chwili mojego ramienia dotknął krzyż, i przez sekundę mogłem zobaczyć wizję tego, co krzyż symbolizował, całą wagę ludzkiej historii, wszystkie wojny, przelotną wizję której nie mogłem unieść. To nie była zła wizja, pochodziła od Boga, ale było czymś nie do zniesienia, gdy w jednej chwili surowe obrazy całej historii świata i jego konfliktów wykreowały atmosferę śmierci. Mądry głos, nie wiem czy to mojego sumienia, wiary czy też rośliny, powiedział mi ” Jesteś kapłanem i to jest ścieżka, która na ciebie czeka.” Wkrótce po tym doświadczeniu mogłem stwierdzić : “To własnie w tym celu się narodziłem, to było moje marzenie i teraz widze je z większą jasnością, i akceptuję z przyjemnością…”. Kiedy to wypowiedziałem, mogłem ujrzeć Lucyfera poza krzyżem, przykutego w piekle. To przypomina mi księgę Apokalipsy, gdzie diabeł jest już pokonany, razem ze swoimi wyznawcami, tylko czekając na czas kiedy Bóg wymierzy swoją sprawiedliwość.

Zdałem sobię sprawę, po pokonaniu moich najbardziej osobistych problemów, że inne sesje były tylko ścieżką treningową. Uczyłem się i poznawałem przewagę zła nad dobrem, do czego zdolne są wiara i zaufanie, do czego zdolny jest Bóg. W ignorancji naszych umysłów diabeł jest w stanie przekonać nas o swej niezwyciężonej sile, ale jak mówi święty Paweł, “Gdzie wiele jest grzechu, wiele jest łaski”, to znaczy, nawet jeżeli prawdą jest, że szatan ma wielką moc, to jest moc ograniczona, a moc Boga nie.  Czym jest więc ona w obliczu Bożej siły? “Nie zapominaj”, powiedziano mi “że jesteś częścią stworzenia”. Zobaczyłem szatana przy moim boku czekającego na moment słabości, i powiedziałem mu “Masz władzę nade mną, ale nie nad Bogiem. Od teraz będziesz musiał walczyć z moją wiarą. Nie zacznę tej wojny. Ale walczyć będziesz musiał nie tylko z moją wiarą ale ze wszystkimi osobami, jakie przejdą przeze mnie.”

Od tego momentu, na ścieżce dobra, głos mówił do mnie, kojący głos, miękko rzecząc “Powinieneś poznać trzech nauczycieli, pokorę, cierpliwość, zaufanie, aby lepiej uczyć się i lepiej bronić przed całym złem.”

Człowiek potrzebuje

- być pokornym wobec ego, dumy, zarozumiałości

- mieć cierpliwość wobec arogancji i postaw dominacji

- być pełnym zaufania w obliczu strachu

Powiedziałem do siebie “Jestem tym, który potrzebuje tego wszystkiego, ponieważ muszę wyzdrowieć. Co mi przyjdzie z opiekowania się innymi, którzy tego potrzebują, jeżeli jestem sam w pierwszej kolejności w potrzebie?” Głos odpowiedział “To prawda, otrzymasz to. To będą twoi nauczyciele, czas przyniesie dowody, krok po kroku, a także Bóg”. Diabeł robi co chce, ponieważ wierzymy mu, wierzymy Kłamcy, ale kiedy przestaniemy, a zaczniemy wierzyć w Boga, szatan nic nam nie zrobi.

Zrozumienie głębi mojego powołania

Aby być kapłanem, wcześniej trzeba być chrześcijaninem, bo kapłaństwo jest jedynie służebną funkcją w imię Chrystusa dla świata – ale na osobistym poziomie jestem przede wszystkim chrześcijaninem. Osobiste doświadczenie z roślinami wywarło na mnie wrażenie, bo jest jedną rzeczą wysłuchać czyiś argumentów czy jego filozofii, a czym innym przeżyć to i poczuć. Podczas sesji ayahauska powiedziała mi : “Zasada numer jeden, nie próbuj za wiele zrozumieć, ale raczej poczuj, bo to co poczute, jest przeżyte, a to co przeżyłeś, możesz głosić innym”. To właśnie zawsze chciałem zrozumieć – dlaczego jest tak wiele gadania o Bogu, o miłości, o wybaczaniu, jeżeli jest to wszystko tak szybko zapominane, i wszystko robione na odwrót? Teraz rozumiem, sedno leży nie w “gadaniu” ale w “czuciu”, a później w utwierdzaniu, wcielaniu w życie, to najważniejsza rzecz.

Aby być księdzem, musisz odkryć powołanie kapłańskie, ponieważ to nie ja jestem kapłanem, Jezus Chrystus jest jedynym wielkim Kapłanem. Muszę nauczyć się, że jako ksiądz jestem zaproszony przez Ojca, w bardzo szczególny sposób, aby wykonywać jego zadanie. Tak zobaczyłem eucharystię, sakrament, który nie pochodził z moich rąk, ale z rąk Jezusa Chrystusa. Potem ujrzałem siebie ubranego w białe szaty, i zrozumiałem, że Jezus używa mojego ciała jako instrumentu. Używa mojej wiedzy, i tego czego się uczyłem, tak odkrywałem stopniowo wagę tego specjalnego powołania.

Prawdziwe trudności rozpoczęły się dla mnie później, po tych wyjaśnieniach. Zrozumiałem, iż problem polegał na tym, że kiedy stanąłem przed tym wielkim i szlachetnym zadaniem, wszystkie złe nawyki z mojej przeszłości pojawiły się znowu. “I jak ja mam to wszystko zmienić?”, zapytałem. Zrozumiałem konsekwencje mojej decyzji, ale pomimo wszystko musiałem kontynuować to, na co się zdecydowałem, mój wybór w stronę Boga, i to było wszystko. Czułem, iż przemawia do mnie zaufanie. Strach zaczął znikać. Przechodziły mnie dreszcze, skóra pokryła się gęsią skórką, a nawet poczułem włosie na niej, i że to ja byłem diabłem. Stałem się świadomy tego, że musiałem sam się nauczyć, pracować nad osobistym rozwojem. Zacząłem więc akceptować i uczyć się, jak pozbywać się tego co złe, strachów, ignorancji, nieznanego, wątpliwości, fałszywych wierzeń… Pozbywałem się pomieszania, nawet tego odnośnie różnicy między uzdrowicielami a czarownikami. Pomyślałem “jak mogę to wszystko akceptować, jeżeli jest to czarna magia?”. Potem rozwiązałem te wątpliwości, nauczyłem się jak rozróżniać. Rośliny nauczyciele rozwiały moje wątpliwości, ponieważ społeczeństwo musi wiedzieć, co ta różnica oznacza. Ostatecznie roślina pokazała mi, że ścieżka uzdrowiciela jest właściwa, słuszna, to droga uzdrowienia, oczyszczenia, nauki. Rośliny leczą, ale potrzebują pomocy od osoby która im służy, to znaczy uzdrowiciela. Czarownik, z drugiej strony, niszczy moc roślin, w celu czynienia zła, szkody, zwodzenia, podporządkowania, zmieszania.

Podczas jednej z sesji ujrzałem doktora Jacques przemieniającego się w roślinę, w ayahuaskę, i ujrzałem Jezusa Chrystusa używającego tejże rośliny. Pomyślałem ” Doktor Jacques transformował się w roślinę, i ta sama roślina jest w rękach Jezusa, to znaczy iż jest to boże lekarstwo”. A Bóg rzekł mi “On jest moim instrumentem, tak jak ty nim jesteś, jako duchowy uzdrowiciel”. Prawdziwą medycyną jest Jezus Chrystus, i kiedy przychodzi czas sesji to własnie on wykonuje swą pracę poprzez uzdrowiciela i ayahuaskę. To dlatego przychodzą tu demony. Głos podczas sesji powiedział mi : “Tak, Bóg chce by człowiek był zbawiony, to zależy od niego” ; “to zależy ode mnie” – powiedziałem – “pracuj przeze mnie, nie przez nich samych”.

Postrzegałem każdą sesję ayahuaski jako klasę w szkole, i na każdych zajęciach, kiedy mówiłem o sobie, kiedy pytałem o pracę jaką mam wykonać, było można zauważyć coraz więcej aprobaty. Dlatego właśnie mogę powiedzieć, że leczenie i nauczanie działo się równolegle, szkolenie jak rozwiązywać te problemy, teraz moge je dostrzegać, ponieważ sam poznałem prawdę.

Leczenie i błogosławieństwo

Na innym etapie zostałem poinformowany, że prawdziwi uzdrawiający podczas sesji, o czym mowa w tekstach niektórych świętych pieśni, tzw “ikaros”, to Jezus i Dziewica Maryja. Znajdziesz ich oboje w ceremonii, chociaż w moim wypadku nie widziałem Maryi, ale czułem jej obecność w sesjach w jakich miałem okazję uczestniczyć. Od tego czasu najpiękniejszą rzeczą jaką zacząłem czuć i przeżywać jest moja wewnętrzna rzeczywistość, w sposób bardziej przejrzysty i jasny, świadomy, iż muszę być szczery wobec samego siebie, transparentny w mych uczuciach, myśleniu, byciu i mowie. Świadomy, iż Jezus włożył swojego ducha w me dłonie, co wywarło na mnie duże wrażenie. Zrozumiałem także, że między leczeniem a błogosławieństwem jest duże podobieństwo, ale nie są one identyczne. Nie są identyczne dlatego, że sesja jest związana z leczeniem / uzdrawianiem za pomocą roślin, podczas gdy poza sesją boska łaska jest otrzymywana bezpośrednio z kapłańskiego błogosławieństwa. W skrócie, w obu wypadkach działanie jest takie same, ale z innym “smakiem” i w ostateczności wszystko pochodzi od Niego. Zrozumiałem, że Bóg ma do dyspozycji wszystkie sposoby aby dotrzeć do ludzi, i wiele źródeł. Głównym jest Kościół i jego sakramenty, słowo boże, i to bez wątpienia nie uległo zmianie.  Jednakże powyższe nie oznacza, że są one jedynymi źródłami łaski, jest ich o wiele więcej. To nie religia czyni człowieka dobrym, ale jego zaangażowanie, szczerość, transparentność, jego chęć zmiany i czynienia dobra. I oczywiście dobry nie miesza się w żadnym stopniu ze złem, bo wtedy przestaje nim być. Bóg jest w zasięgu wszystkich, każdej osoby,  i mogłem jasno zrozumieć co znaczą słowa “Bóg chce aby każdy był zbawiony”, i boli mnie kiedy słyszę”Chce aby każdy każdy był zbawiony, ale nie każdy chce być zbawionym”. Ale od tego tutaj jesteśmy, aby przebudzać sumienia, przemawiać do nich, sprawiać by zrozumiały, dzięki naszemu przykładowi i życiu. Chciałbym aby było prawdą, bym mógł twierdzić “Wszyscy, którzy są przy moim boku, poznają jak odnaleźć Boga”.

Roślina dokonała mojego uzdrowienia i błogosławieństwa na trzy sposoby : jako uzdrowiciel, doktor i nauczyciel. Śmiem nazwać roślinę “mym uzdrowicielem”. Kiedy ją piję, wiem, że jest to uzdrowiciel, którego witam w swoim ciele, wiem z kim jestem, z moim uzdrowicielem. Jest nim, ponieważ oczyszcza ciało, umysł, oczyszcza czarną magię, oczyszcza wszystko. Jest także doktorem, ponieważ dokonuje “chirurgicznej operacji”, operuje chore serce, mózg… Ponadto, działa jako nauczyciel w sesji, jak wspomniałem uprzednio. Takie są trzy role rośliny – mistrza, i aby w taki sposób mogła zadziałać, jest ważnym by pacjent zainwestował swą jak największą wiarę, zaufanie i koncentrację, kiedy przystępuje do sesji, i by pozwolił jej wykonać swą robotę. Miałem jasne i precyzyjne uczucie rozpoznania tychże trzech funkcji. Tak samo jak w prawdziwym życiu łaska boża pomaga mi podążać do przodu, by poznać światło i obronić się od zła wszelkiego, tak w sesji to rośliny są dla mnie świętą medycyną.

Na koniec, jeżeli miałbym w jednym określeniu zawrzeć to, co było moją pracą w Centrum Takiwasi na przestrzeni lat, byłoby to “Boży uzdrowiciel duchowy”.

[ tłumaczenie :  Światosław Wojtkowiak ]

…

but feel I try / lecz czuć próbuję

The further you want to go, the stronger should be the rope anchoring you in your foundations. These foundations are daily life, being in the world, which is testimony for the the thing you claim to be medicine. If you loose the grip on reality, you loose ability to check what is happening to you in relation to the world, you may commit the sacrilege towards what you say you love – because for those who only wait for you to fall, you will be best example of the joke these claims to healings are. When you strive to open your third eye, be careful that light you seek does not blind you, because the trick is to know maya, and to embrace it, not deny, with eyes fixed on seeing the invisible. Love dunya, praise the world.

…

Im dalej chcesz podróżować, tym silniejsza powinna być lina kotwicząca cię w twych fundamentach. Są nimi codzienne życie, bycie w świecie, które stanowi świadectwo na rzecz tego, co, jak twierdzisz, jest medycyną. Jeżeli tracisz kontakt z rzeczywistością, tracisz zdolność zweryfikowania tego co dzieje się na styku ciebie i świata, możesz popełnić wówczas świętokradztwo, wobec tego co rzekomo kochasz i szanujesz. Bo dla tych, którzy tylko czekają byś upadł, będziesz najlepszym przykładem dowcipu, jakim jest to rzekome leczenie. Kiedy więc napinasz się by otworzyć trzecie oko, uważaj by światło, jakiego szukasz nie oślepiło cię, bo cały trick to rozpoznać mayę, i ją zaakceptować, nie wypierać, z oczami wypatrującymi czegoś poza. Kochaj dunye, sław świat.

Being ungrounded is in my opinion the most common threat from indiscriminate, chaotic psychedelic use. Illusions of grandeur or contrary, fear and paranoia, conspiracy theories, make believe new age spirituality, fantasies about talking with plant spirits while avoiding engaging with personal issues or own family, all this is common among ever increasing numbers of those, who in the age of internet got used to conviction that all opinions and truths are equal, that all being one means = whatever. If there was nothing they considered of value in their life before, it is very quick and common process to proceed from the experience of “awakening”, to ego inflation, to missionary attitudes, to Don Quixote fighting reptilians, chemtrails, and in the process making fool of himself. In this chapter he will wear Shipibo shirt and Indian feather crown, but he is still a guide in what to be watching out for.

Traditional shamans don’t lose their head in clouds, and to do so they engage in real life, have normal activities, often get dirty. Be like them, instead of dealing with reptilians, maybe learn to milk a cow?

I may cherish my own taste and the fact I am not wearing Indian feather crown and chasing exotic gurus, but I would not be honest – and perhaps wouldn’t dare to preach the words above if I were not myself – at times at least – the guy in Shipibo shirt who does not have a clue how to milk a cow.

…

Brak ukorzenienia to w mojej opinii najczęstsze zagrożenie płynące z niekontrolowanego, chaotycznego używania psychodelików, nawet jeśli dzieje się to pod szyldem ceremonii, w oparach palo santo i dźwiękach mantr. Iluzje wielkości, zwłaszcza na początku częsta ekstaza i fanatyzm neofitów, albo na odwrót, strach i paranoja, teorie spiskowe, patchworkowa duchowość new age, fantazje na temat duchów roślin, przy jednoczesnym unikaniu konfrontacji z osobistymi problemami, z rodziną z krwi, to wszystko jest powszechne w coraz większych szeregach tych, którzy w epoce Internetu przyzwyczaili się do przekonania, że wszystkie prawdy i opinie są równowarte, że skoro wszystko jest jednością – to znaczy wszystko jedno. Jeżeli w ich życiach nie było wcześniej nic co uznawali za wartościowe, to szybki i dość powszechny bywa proces, gdy z doświadczenia “przebudzenia” przechodzą do inflacji ego, podstaw misjonarskich, do Don Kiszota walczącego z reptilianami, chemtrailsami i w ramach tego procesu, do zwyczajnej farsy. W tej odsłonie błazen nosi etniczne koce i pióropusz, ale dalej jest drogowskazem jaki mówi – uważaj by nie iść tą drogą. Alejandro Jodorowski napisał, że jego zdaniem ayahuaska we współczesnym świecie w dużej mierze trafiła do ludzi o romantyczno- infantylnej mentalności. Nie pozwólmy by mówił o nas.

Tradycyjni szamani nie tracą głowy w chmurach, uczestniczą w prawdziwym życiu, normalnych czynnościach, czasem uwaleni błotem i potem. Bądź jak oni, zamiast walczyć z reptilianami, może naucz się doić krowę?

Mogę cenić sobie własne poczucie smaku, które powstrzymuje mnie przed zakładaniem indiańskiego pióropusza i gonieniem za egzotycznymi guru, ale nie byłbym uczciwy – zapewne nie miałbym odwagi wygłaszać powyższych kazań – gdyby nie to, że to ja jestem – przynajmniej czasami – tym gościem w koszuli Shipibo, który nie ma pojęcia jak wydoić krowę.

“La Ayahuasca apareció de manera sorpresiva en mi vida en 1986 cuando quería explorar las potencialidades terapéuticas de las medicinas tradicionales. A la vez ello se inscribía en un proceso de búsqueda personal, psicológica, espiritual y  profesional, iniciado mucho antes y que encontró un giro importante cuando estuve en 1984 en Calcuta donde la Madre Teresa y tuve una experiencia de estado modificado de la consciencia sin tomar nada sino acompañando a un moribundo en sus últimos momentos. Ahí decidí dejar los caminos seguros e ir a la aventura en la Amazonía peruana. Se desgarró el velo y entendí que había encontrado lo que buscaba sin saberlo. Me llevó a fundar el Centro Takiwasi para tratar personas con problemas de adicción, a pesar de mis resistencias sobre una perspectiva de vida que no había imaginado. Me llevó también a muchas otras plantas y técnicas ancestrales de sanación sin toma de plantas. Fue como  pasar de ver una película en blanco y negro a una en 3D y a colores. Resumiría unas vivencias tan  complejas y difíciles de poner en palabras diciendo que se trata esencialmente para mí de un camino de reconciliación con lo que es y lo que soy, mi historia, mis orígenes, mis cualidades y mis limitaciones y más que todo con la herencia cristiana que es el tesoro absoluto donde el uso correcto y ritualizado de las plantas juega un papel de precursor en el conocimiento de la Caritas, el amor espiritual.

La Ayahuasca no crea ninguna dependencia y exige “pagar el precio” para acceder al conocimiento. Esa exploración de las profundidades de lo invisible personal, colectivo y transpersonal requiere coraje, perseverancia y humildad. Solicita una alta cuota de sufrimiento y exigencia, la confrontación con el ego y los miedos más profundos como una especie de “suero de la verdad”. Es nada menos que lúdico. Abre las puertas a una vivencia mística de contacto directo con el mundo espiritual que conduce a una encarnación cotidiana con el sufrimiento del otro y el desarrollo de una compasión activa. No es una droga en el sentido popular de la palabra pero como cualquier cosa de la creación, aun las más sagradas, puede transformarse en instrumento de poder, de inflación del ego en vez de ampliación de la consciencia. Todo depende de la actitud interior, la sinceridad, la humildad, y de un uso guiado y correctamente ritualizado. La Ayahuasca “enseña el camino” pero no lo recorre a nuestro lugar… sin invertir en lo cotidiano, sin seguir las indicaciones y las reglas ancestrales de uso, como toda medicina se puede transformar en veneno, y en este caso un veneno del alma.”

Ayahuaska pojawiła się w moim życiu w zaskakujący sposób w roku 1986, kiedy zacząłem eksplorację terapeutycznego potencjału medycyny tradycyjnej. Była to jednocześnie część mojego własnego procesu, osobistego, psychologicznego, duchowego, i zawodowego poszukiwania, zaincjowanego dużo wcześniej, a poważnie przekierowanego na inne tory, kiedy miałem okazję być świadkiem przy ostatnich momentach życia Matki Teresy w Kalkucie w roku 1984, i doświadczyłem odmiennego stanu świadomości, bez zażycia jakiejkolwiek substancji. To wówczas zdecydowałem się opuścić bezpieczne ścieżki i wyruszyć na przygodę w peruwiańskiej Amazonii. Zasłona została rozdarta i zrozumiałem, iż znalazłem to czego szukałem, nie wiedząc o tym. To spowodowało powstanie Centrum Takiwasi, gdzie leczymy osoby z problemami uzależnień, pomimo moich pierwotnych oporów wobec perspektywy życia, jakiego sobie wcześniej nie wyobrażałem. Ta ścieżka poprowadziła mnie także do poznania wielu innych roślin i rdzennych technik uzdrawiania bez użycia roślin. Było to jak przejście od oglądania filmów czarnobiałych do kolorowych i do tego w 3D. Podsumowałbym te doświadczenia, tak złożone i trudne do zawarcia w słowach, mówiąc iż mamy tu w zasadzie do czynienia ze ścieżką pogodzenia się z tym co naprawdę jest, kim jestem ja, moją historią, moim pochodzenieniem, moimi zaletami i ograniczeniami, a przede wszystkim, z moim chrześcijańskim dziedzictwem, które jest absolutnym skarbem, gdy poprawne i rytualne użycie roślin odgrywa rolę prekursora w zdobyciu poznania Caritas, duchowej miłości.

Ayahuaska nie generuje żadnego rodzaju uzależnienia, i wymaga “zapłacenia ceny” za dostęp do wiedzy. Ta eksploracja głębin niewidzialnego, osobistego, kolektywnego i transpersonalnego, wymaga odwagi, wytrwałości, pokory. Oznacza także konieczność wielkiego cierpienia, dyscypliny, konfrontacji z ego i najgłębszymi strachami, niczym rodzaj “serum prawdy”. To nie jest zwykła zabawa. Otwiera drzwi mistycznego doświadczenia bezpośredniego kontaktu ze światem duchowym, które prowadzi w życiu codziennym do połączenia się z cierpieniem, i rozwinięcia aktywnego współczucia. To nie jest narkotyk w popularnym znaczeniu tego słowa, ale jak wszystko co stworzone, nawet najbardziej święte, może przeistoczyć się w instrument władzy, inflacji ego, zamiast poszerzenia świadomości. Wszystko zależy od wewnętrznego nastawienia, uczciwości, pokory, jak i prowadzonego i poprawnie zrytualizowanego stosowania. Ayahuaska “pokazuje drogę” ale nie przejdzie jej za nas. Bez inwestycji w codzienną praktykę, bez podążania za wskazówkami i pradawnymi wskazówkami użycia, jak każda medycyna, może przekształcić się w truciznę, i w tym wypadku oznacza to truciznę dla duszy.

Ayahuasca appeared in a suprising way in my life in 1986, when I wanted to explore the therepeutical potential of traditional medicines. At the same time it fit in my process of personal, psychological, spiritual and professional search, intitiated much earlier, which came to important turn when I was present at Mother’s Theresa dying moments in Calcultta in 1984 and experienced altered state of consciousness without having taken any substance. That is when I decided to abandon the safe paths and go for an adventure in Peruvian Amazon. The veil has been torn and I understood that I have found what I was looking for, without knowing it. It brought me to create Takiwasi Center for treatment of persons with addiction problems, despite my resistance to perspective of life I had not imagined before. It also brought me to a lot of other plants and ancestral techniques of healing without use of plants. It was like moving from seeing a black and white film to one in 3d and in colours. I would sum these experiences so complex and difficult to encase in words by saying that we are dealing here basically with my path of reconcilliation with what really is and who I am , my history, my origins, my qualities and my limitations, and above all, my Christian heritage, which is an absolute treasure, where correct and ritualized usage of the plants plays a role of precursor in obtaining knowledge of Caritas, spiritual love.

Ayahuasca does not create any kind of dependency and does require to “pay a price” for accessing the knowlege. This exploration of depths of the invisible, the personal, collective and transpersonal, requires courage, perseverance and humility. It asks for a large amount of suffering and discipline, confrontation with ego and the most profound fears, like a kind of “truth serum”.  It is not a mere play. It opens the doors of mystical experience of direct contact with spiritual world, which leads in daily life to connecting with suffering of the other and development of active compassion.  This is not a drug in popular sense of the word, but like anything in creation, even the most sacred, it can transform into instrument of power, inflation of ego instead of widening of consciousness. Everything depends upon interior attitude, sincerity, humility, and guided and correctly ritualized use. Ayahuasca “shows the way” but is not walking the way for us. Without investing in everyday practice, without following indications and ancestral rules of use, like all medicine it can transform itself into venom, and in this case it means venom for the soul.

And a Man sat alone, drenched deep in sadness. And all the animals drew near to him and said, “We do not like to see you so sad. Ask us for whatever you wish and you shall have it.” The Man said, “I want to have good sight.” The vulture replied, “You shall have mine.” The Man said, “I want to be strong.” The jaguar said, “You shall be strong like me.” Then the Man said, “I long to know the secrets of the earth.” The serpent replied, “I will show them to you.” And so it went with all the animals. And when the Man had all the gifts that they could give, he left. Then the owl said to the other animals, “Now the Man knows much, he’ll be able to do many things. Suddenly I am afraid.” The deer said, “The Man has all that he needs. Now his sadness will stop.” But the owl replied, “No. I saw a hole in the Man, deep like a hunger he will never fill. It is what makes him sad and what makes him want. He will go on taking and taking, until one day the World will say, ‘I am no more and I have nothing left to give.’

Settled life was a new thing for me. It was clear for me, from some time, that constant travels were form of escape, but only specific difficulties of settled life were able to reveal more about the reasons. I do not mean these basic facts of life in the jungle without electricity, gas, I actually enjoy being more grounded in this sense, chopping firewood, working physically, dealing with everyday challenges. I feel it is great school of things neglected in my life so far, way more guided by element of air. But greater school is in the relations with other apes, something I have been able observe more from a distance, and laugh at their petty quarrels, this clashes of egoes forced to be too long and too close together. It is good to laugh, but they have a tendency to grow into something less laughauble, as countless wars, slaughters and genocides of history show. So my way to avoiding it to grow bigger was to move on, this way by avoiding competition I avoided the consequences of certain negative qualities of character, and I was not forced to look into them. I could also easily say, I have no enemies.

…

Osiadłe życie było dla mnie nowością. Było jasne od dla mnie już od jakiegoś czasu, że ciągłe podróże są formą ucieczki, ale dopiero konkretne trudności związane z osiadłym życiem były w stanie ujawnić coś więcej na temat przyczyn. Nie mam na myśli tych klasycznych banałów życia w dżungli bez prądu, gazu, w zasadzie to super sprawa tak się uziemić, porąbać drewna, popracować fizycznie, wypełniać dzień z dala od internetu borykaniem się z codziennymi wyzwaniami. Czuję, że to świetna szkoła przedmiotów zaniedbanych w mym dotychczasowym życiu, któremu raczej patronował żywioł powietrza.

Poważniejsza szkoła dotyczy jednak relacji z innymi małpami w stadzie, coś co zwykle mogłem obserwować raczej z dystansu, i śmiać się z ich patetycznych małych kłótni, starć ego zmuszonych do przebywania zbyt długo i zbyt blisko razem. Dobrze jest pośmiać się, ale te konflikty miewają tendencje do wyrastania w coś mniej zabawnego, jak niezliczone wojny, rzezie, ludobójstwa, znane nam z historii, z których wniosków wyciągnięto nie za wiele.

Więc moim sposobem na uniknięcia uczestniczenia w bardziej poważnych fazach konfliktu było ruszanie dalej, tym sposobem poprzez unikanie konkurowania unikałem konsekwencji pewnych negatywnych cech charakteru i nie byłem zmuszony do przyglądania się im zbyt dokładnie. Bez wahania mogłem też stwierdzić, iż nie mam wroga.

What I missed however by observing from a distance, was the ability to know myself better, because only in the mirror of others a careful observer can see himself clearly, if he is careful to avoid projection and really willing to honestly look within. So I by observing and participating in the life of so called mecicine community, if such thing exists, I came to understand that guiding principle of life of many – and source of troubles – is the obstacle of envy and low esteem. From this flows the need to control the world outside and others, their feelings and what they do. I was able to see this here clearly, because I was able to see this in me. These things help each other – as often repeated but rarely followed through new age saying has it - inlakesh alakan, you are me and I am you. By seeing and understanding thing in me I understand it in you – and by observing your reactions, behaviour, I can have more compassion and be grateful, because thanks to your mistakes, I will be able to watch out more carefully not to commit them myself. In such way, I believe, fueled by personal motivation, can egotic personality like mine evolve, and to start considering its greatest enemies as teachers. And if one is forced to live near teacher longer than expected, more learning can occur, than when he could just avoid the hard lesson and move on.

…

A jednak, to co traciłem jako obserwator z dystansu, to zdolność poznania siebie lepiej, bo jedynie w lustrze z innych uważny poszukiwacz może zobaczyć się wyraźniej, jeżeli ma baczenie na pułapki projekcji i gotów jest na prawdziwą szczerość. Tak więc obserwując i uczestnicząc w życiu tak zwanej społeczności wokół amazońskiej medycyny, jeżeli w ogóle coś takiego istnieje, przyszło mi zrozumieć, iż wiodącym czynnikiem w życiu wielu – i źródłem kłopotów – jest grzech zazdrości i poczucie niskiej wartości. Z tego płynie potrzeba kontroli świata na zewnątrz, i innych, ich uczuć i tego co robią. Mogłem zobaczyć to tu wyraźnie, bo mogłem zobaczyć to we mnie. To wzajemnie się nakręca, wspomaga – jak w często powtarzanym, a rzadko praktykowanym new agowym powiedzonku – inlakesh alakan – jesteś mną, a ja jestem tobą. Poprzez widzenie i zrozumienie rzeczy we mnie – zrozumieć ją w tobie – i poprzez obserwację twoich reakcji, zachowania, mogę mieć więcej współ-czucia i być wdzięcznym, ponieważ dzięki twoim błędom będę mógł bardziej pilnowac się by nie popełnić ich sam. W taki sposób, wierzę, napędzana osobistą motywacją, egotyczna osobowość taka jak moja może rozwijać się, i zacżąć postrzegać swych największych wrogów jako nauczycieli. I jeżeli jest się zmuszonym przebywać z nauczycielem dłużej niż to wygodne, więcej nauki będzie miało miejsce, niż gdyby po prostu unikać niewygodnej lekcji, i ruszać dalej.

One of the basic needs of life is the need for recognition. Mine was always a solitary path, and I believe to a large extent, it was fueled by this need, and at the same time, it made it greater. Being interested and practicing rare things, going to rare places somewhere subconsciously asked for recognition, admiration, respect, as compensation for something initially missing in the beginning. However it also meant separation from the “ordinary life” and so longing for it, also subconscious. Perhaps it is natural condition of outcasts and artists and this unfullfilment is a price to pay for following their ambitions. It creates this unsatiable greed, of experience, greed of the world, that is supposed to fill what can not be filled. One can not have everything , be everyone and everywhere. If one attempts, it results with more and more of envy.

…

Jedną z podstawowych potrzeb w życiu jest potrzeba uznania przez innych. Moja ścieżka od dawna była samotnicza, i jestem przekonany, w znacznym stopniu, napędzała mnie właśnie ta potrzeba, a jednocześnie taki styl życia czynił ją jeszcze większą. Interesowanie się i praktykowanie rzadkich rzeczy, podróżowanie w “rzadkie” miejsca, nietypowe cele,  to gdzieś podświadomie proszenie się o uznanie, podziw, szacunek, jako kompensacja czegoś czego gdzieś pierwotnie zabrakło. Jednakże oznacza to także większe oddzielenie od “codziennego życia”, i zatem tęsknotę za nim, także podświadomą. Być może to naturalny stan włóczęgi, wyrzutka, artysty, i to niespełnienie jest ceną jaką trzeba zapłacić za podążanie za wybujałymi ambicjami. Generuje ono tą nie do zaspokojenia chciwość, doświadczenia, świata, który ma wypełnić tą dziurę jakiej wypełnić się nie da. Tak jak nie da się wymusić miłości, tak nie można mieć wszystkiego, być wszystkimi i wszędzie. Jeżeliby próbować, kończy się to coraz większą siłą zazdrości.

By fate’s gift of this forced stop I could see the distastrous consequences the envy produces. In this little world following Amazonian medicine, I guess logically, the amount of spiritual sickness is, despite its delusion, perhaps greater than in the whole society. It may be more acknowledged, or observed, for example in flashes of ayahausca ceremonies, but whether it is more worked with in daily life, I seriously doubt. The amount of projection, inflated egoes, even open rage hidden under false robes of peace and love that I witnessed here might be greater here than I have seen anywhere else, to be honest. It may be because here I was able to stop and look closer, let’s leave these judgements aside then. The fact is I want to say thank you to my enemies, because I know more now the sorrow that eats them, and thanks to knowing it I know my sorrow better. In their complexes I see mine, in their need for recognition I see mine, in their loneliness I see my separation of many years.  These things can not be healed by more – more of profit, if your envy is for money, more of disciples gathered, if your problem was a lonely path, more success, if your problem was low esteem. They can only be healed by gratefullness and letting go. I am going for diet now with abuelo huachuma, with the intention of giving thanks for what I already have.  With hope it can bestow on me some of its rock like quality, to be able to observe again and to be unmoved by the anxiety of those still torn by envy, instead of participate in their game, so that they can finally get tired of it and get rest themselves. In the end we will all profit, but someone has to let go first. Perhaps that could be worthiest competition of all. So I want to be first to apologize for my arrogance, because I know it grows out of envy. I hope you can make it too.

…

Wymuszony darem losu nieoczekiwany przystanek pozwolił mi przyjrzeć się dramatycznym konsekwencjom, jakie może taka zazdrość generować. W tym małym, nomen omen, światku praktykujących amazońską medycynę, co pewnie jest logiczne, skala duchowej choroby, jest, pomimo jego iluzji, całkiem możliwe, iż większa niż w społeczeństwie jako całości. Być może jest bardziej zauważalna dzięki zwiększonej roślinami wrażliwości, podlegająca autorefleksji, na przykład podczas przebłysków w ayahuaskowych ceremoniach, ale czy bardziej przepracowywana w codziennym życiu, mocno w to wątpię. Ilość projekcji, napompowanych ego, czy nawet kipiącej wściekłości i agresji ukrytej pod fałszywymi szatami pokoju i miłości, jest być może wieksza, niż to co widziałem gdziekolwiek wcześniej. Może być tak jednak ponieważ to tutaj właśnie udało mi się zatrzymać i przyjrzeć bliżej, więc zostawmy te oceny i porównania na boku.  Faktem jest jednak, że wypada mi powiedzieć “dziękuję” moim wrogom, ponieważ teraz wiem więcej o smutku jaki ich zjada, i znając go mogę rozpoznać własny lepiej. W ich kompleksach widzę własne, w ich potrzebie uznania widzę swoją, w ich samotności moje wieloletnie oddzielenie. Tych rzeczy nie wyleczy więcej tego samego – więcej zysku, jeżeli twoja zazdrość dotyczy pieniędzy, więcej zgromadzonych wyznawców, jeżeli twoim problemem była samotna ścieżka, więcej sukcesu, jeżeli była nim niska samoocena. Można je jedynie uzdrowić poprzez wdzięczność i odpuszczanie. Zaczynam teraz dietę z dziadkiem huachuma , z intencją złożenia podziękowań za to co już mi dane. Z nadzieją, że może mi udzielić cząstkę ze swojej skalistości, bym nieporuszony niepokojem tych wciaż rozdzieranych zazdrością, zamiast grać w ich grę, spokojnie czekał, aż sami się nią zmęczą i będą mogli odpocząć. Wszyscy wtedy zyskamy, ale ktoś musi odpuścić pierwszy. Być może to właśnie najwartościowsza konkurencja. Dlatego pierwszy chcę przeprosić za swoją arogancję, bo wiem, że przykrywa zazdrość. Oby i tobie się udało.