( “Risques et potentialités thérapeutiques du transfert culturel de l ́Ayahuasca”, dr Jacques Mabit, médecin, fondateur du Centre Takiwasi )
…
( Fragment z “Zagrożenia i potencjał terapeutyczny transferu kulturowego ayahuaski”, autorstwa założyciela Centrum Takiwasi, dr Jacques Mabit, tłumaczenie Światosław Wojtkowiak )
“(…) Il y a eu le mythe de l’amour grec, par exemple. Là, maintenant, on est en train de tâtonner par rapport à la liberté. Dans cette quête de la liberté, comme pour l’amour, on croit transitoirement que la liberté annule l’amour, parce que, pleinement dans l’amour, on se croit complètement prisonnier. On se rappelle quand même que les mystiques se disaient, tous, esclaves du maître, de Dieu. Est-ce qu’on a envie d’être esclave ? Ces gens-la sont-ils libres ou prisonniers ? Et pourtant se livrer totalement, c’est être libre. C’est la même racine.
Mais à quoi se livrer ? Si on se livre à l’autre, à son pouvoir et à sa domination qui nous écrase, on ne se sent pas libre. Mais si on se livre à ce qui nous habite et qui est notre aspiration profonde, alors on est pleinement libre. C ́est-à-dire que la liberté n’est pas dans le choix multiple : la liberté, c’est quand on n ́a plus le choix. Si toutes les femmes vous attirent, vous n’êtes pas libre parce que c’est épuisant et il faut sans arrêt passer de l’une à la suivante, il y en a plusieurs en même temps… Mais si vous avez trouvé l’unique pour vous, les autres ne vous intéressent plus du tout. Dans celle-là, vous allez trouver toutes les autres. Vous êtes livré complètement à cette personne, vous êtes prisonnier ou prisonnière de cet autre. Et vous êtes pleinement libre.
…
Istniał na przykład mit greckiej miłości. Opowiada on poszukiwaniu wolności po omacku. W tej krucjacie jednak za wolnością, jak i za miłością, wierzy się przejściowo, iż wolność niszczy miłość, bo ktoś kompletnie zakochany ma się całkowicie za więźnia. Pamiętajmy jednak, że mistycy sami określali się zawsze jako niewolnicy pana, Boga. Czy chcemy być niewolnikami? Czy ci ludzie są wolni, czy też są więźniami? A jednak, całkowite oddanie się oznacza wyzwolenie. Te słowa łączy wspólny rdzeń [ nie w polskim języku, niestety ]
Ale czemu się oddać? Jeśli ktoś oddaje się drugiej osobie, jej władzy i dominacji, która go miażdży, nie czuje się wolnym. Ale jeśli oddajemy się temu, co żyje w nas i co jest naszym głębokim dążeniem, wtedy jesteśmy całkowicie wolni. To znaczy, że wolność nie leży w możliwości wyboru spośród wielu opcji : wolność jest wtedy, gdy nie mamy już wyboru. Jeśli wszystkie kobiety cię przyciągają, nie jesteś wolny, ponieważ jest to wyczerpujące i musisz zamieniać jedną na drugą, jest ich kilka w tym samym czasie … Ale jeśli znalazłeś wyjątkową dla ciebie, inne już cię nie interesują. W tej jednej znajdziesz wszystkie pozostałe. Jesteś całkowicie oddany tej osobie, jesteś więźniem tej jednej. I jesteś całkowicie wolny.
On cherche tous cela : l’amour unique, le grand amour ! Si on a trouvé sa vocation professionnelle, et qu’on ne peut faire autre chose que d’écrire ou d’autre chose que faire de la musique ou que de soigner, que d’enseigner, parce que si on ne fait pas cela, on est pas bien, alors livrons-nous entièrement à notre inspiration si elle est vraie et on trouve notre liberté. Ca n’est pas intéressant du tout de ne faire que du jardinage si on a une inspiration de musicien. Et vice-versa. La quête de la vocation, la quête de ce dont on est porteur, la quête du sens de notre vie est ce qui nous donne notre liberté. Au fur et à mesure que l’on progresse vers le sens de cette vocation, vers ce qui nous appelle ou nous habite, vers ce dont on est porteur et qui doit s’épanouir en nous, les possibles se réduisent de plus en plus.
…
Wszyscy tego szukamy: jedynej miłości, wielkiej miłości! Jeśli ktoś znalazł zawodowe powołanie i nie może robić nic poza pisaniem lub innej rzeczy niż robienie muzyki lub uzdrawianie, nauczanie, ponieważ jeśli tego nie robi, nie czuje się dobrze, zatem oddaje się on całkowicie swojej inspiracji, jeśli jest prawdziwa, i odnajduje swoją wolność. W ogóle nie interesuje cię praca ogrodnika, jeżeli twa inspiracja to muzyka. I odwrotnie. Poszukiwanie powołania, poszukiwanie tego, co nosimy, poszukiwanie sensu naszego życia jest tym, co daje nam naszą wolność. W miarę postępu w stronę tego powołania, w kierunku tego, co nas wzywa lub żyje w nas, w kierunku tego, co w sobie niesiemy i co musi się w nas rozwijać, możliwości stają coraz bardziej ograniczone.
(…)
C’est ainsi que je comprends la liberté: c’est la réalisation pleine de sa vocation qui ne peut être que de l’ordre de l’épanouissement spirituel, c ́est-à-dire qu’elle ne peut se trouver que dans les manifestations de l’air, les éléments d’air. C’est pour cela que nous sommes dans le « liber », dans le verseau, c ́est-à-dire un signe d’air. La liberté ne peut être que spirituelle, or nous qui sommes des matérialistes, nous avons la tentation de revenir un peu en arrière, c ́est-à-dire à l’ère du capricorne et d’être dans la « caper », dans la matière, dans le caprice.
Et notre liberté, c’est de faire tout ce que je veux, voir tous les films que je peux, lire tous les livres que je peux, rencontrer toutes les femmes que je peux et bouffer toutes les glaces que je peux. La liberté serait d’accumuler le plus possible et de s’en remplir le plus possible et on retrouve la typiquement le symptôme toxicomaniaque de notre société. (…) ”
…
Oto, jak rozumiem wolność: jest to pełne urzeczywistnienie powołania, które może pochodzić tylko z porządku duchowego spełnienia, to znaczy, że można je znaleźć tylko w manifestacji powietrza, żywiołu powietrza. To dlatego znajdujemy się w “liber” [ gra słów lib(air) ], w erze Wodnika, to znaczy w znaku powietrza. Wolność może być tylko duchowa, ale my, którzy jesteśmy materialistami, mamy pokusę, by cofnąć się nieco, to znaczy do epoki Koziorożca i pobyć w “caper” [ gra słów : koziorożec=capricorn ], w materii, w kaprysie.
I naszą wolnością jest zrobienie wszystkiego, co chcemy, oglądanie wszystkich filmów, jakie się da, przeczytanie wszystkich książek, które można, poznanie tylu kobiet, ile się da i zjedzenie wszystkich lodów, jakie da radę. Wolnością będzie zgromadzenie jak najwięcej i wypełnienie się jak najbardziej, i znajdziemy w tym typowy objaw uzależnienia naszego społeczeństwa. (…)”
