Czy wolny człowiek chciałby pracować? Czy w rajskim ogrodzie jest miejsce na pracę?

…

Would free man work? Is there place for work in your garden of paradise?

…

Ekonomia odbudowy zburzy zatem niektóre z podstawowych dualizmów naszej kultury : praca i sztuka, praca i czas wolny, użyteczność i piękno. Kiedy to się stanie, szlachetny ideał z naszych marzeń o technologicznej Utopii da owoce – ale nie w zbędności pracy, tylko realizacji jej prawdziwej natury. Kiedy praca postrzegana jest z perspektywy cywilizacji Maszyny, to nieuchronnie jest zawężająca i opresywna. Dlatego właśnie marzyciele o technotopii wypatrywali końca pracy, każdy człowiek królem, obsługiwanym przez mechanicznych niewolników. Spętani swoimi uprzedzeniami co do natury pracy, nie umieli sobie wyobrazić nic lepszego. Ale zjednoczyć pracę i sztukę, uzdrowić rozdarcie pomiędzy pracą i resztą życia, z którego wyrasta wyprzedaż naszego czasu, oto o wiele bardziej radykalna ambicja.

…

Od egalitarnych społeczeństw paleolitu ludzkość ewoluowała w wielkie rolnicze cywilizacje, w których bogaci byli ci, którzy posiadali niewolników. W wielu Maszyny, widoczne niewolnictwo znikło, aby zostać zastąpionym systemem w którym niemal każdy wykonywał odbierającą sens pracę ( biblijny znój wygnanych ), z powodu strachu o przetrwanie. “Rób albo zginiesz!” – To przecież definicja niewolnictwa. Wielka obietnica technologii maszyny – Każdy człowiek królem! Każdy człowiek bogiem! – zrodziła swoje przeciwieństwo. Każdy człowiek niewolnikiem. Niewolnicy bez ludzkich panów, wszyscy harując pod jarzmem pieniądza. Ale teraz, u schyłku epoki Maszyny, widzimy możliwość powrotu do pierwotnego egalitarianizmu, w którym ekonomia oznacza przepływ darów w kontekście obfitości.

…

Nie zaprzeczam, iż zawsze będą naczynia do umycia, toalety do wyczyszczenia, budynki do nakrycia dachem – zadania, które uważamy za bezsensowne, pracochłonne, odrażające. Ale co złego w fizycznym wysiłku w celu podtrzymania życia? Czy mamy wynaleźć żujące maszyny aby oszczedzić nam tyrania przy przeżuwaniu swego jedzenia? Czy celem wspinaczki ludzkości jest wieczny odpoczynek w łóżku, podłączeni do różnych maszyn, które dostarczają nam pożywienia, przyjemności i rozrywki, bez żadnego wysiłku z naszej strony? To byłoby ostateczne spełnienie obietnicy Maszyny, czyż nie, sługa, który nie tylko że wykonuje za nas całą pracę, ale i żyje nasze życia w naszym imieniu. Nie, ruch życia nie musi być znojem. Co czyni pracę znojem to poświęcenie zróżnicowania na rzecz efektywności jaką niesie powtarzalność i standaryzacja. W tym znajdziemy różnicę pomiędzy rolnictwem a ogrodnictwem : to pierwsze kojarzy się z tyraniem, to drugie niesie taką radość, iż ludzie zajmują się nim mimo ekonomicznej nieracjonalności. Im bardziej farma przypomina fabrykę ( a mniej ogród ), tym bardziej monotonna i wysysająca życie praca na niej się staje. Konwencjonalne rolnictwo działa według tych samych zasad co przedsiębiorstwo przemysłowe. W ogrodzie, nikt nie spędza tygodni zbierając bawełnę, pomidory, winogrona. Na małej, zróżnicowanej farmie nikt nie spędza tygodni, miesięcy, lat, wykonując wciąż na nowo ten sam krok w procedurze zarzynania kurczaków.

Charles Eisenstein, “Ascent of Humanity” ( 2007 )

Ashley ( USA )

I was first introduced to the medicine Christmas of 2015. I came to the center with a vague understanding and expectation of shamanism and the power of Ayahuasca. The only thing I was certain was even though I lived a beautiful and privileged life, it had no meaning, and my life had no purpose. This alone is what started the journey, for I knew there was so much beyond the basic living to which I had become accustomed; therefore, I sought the medicine and asked if it would help me see clearly what a beautiful and gifted life I led.

To say that the medicine worked is a magnificent understatement. I embodied many lessons during my first occasion with the medicine. When I came home, I focused on learning more about the nature of master plants and shamanism in general; I also began putting into practice the mindful lessons of kindness, compassion, gentleness and love that I was given from the medicine. When I went back a second time, I discovered the love of my life, someone who works closely with the medicine, which has entirely rewritten my future, my relationship to myself, my relationship to love, and my relationship to others. Daily, I find myself opening like flower, discovering new depths to myself, love, happiness, and the potentials of life.

I still struggle with the profundity of my experiences with Ayahuasca, for they are continually being revealed to me even now. Quite simply, it is the most meaningful thing that has ever happened to me on so many levels. William James observes in Varieties of Religious Experience that “Our normal waking consciousness, rational consciousness as we call it, is but one special type of consciousness, whilst all about it, parted from it by the filmiest of screens, there lie potential forms of consciousness entirely different… No account of the universe in its totality can be final which leaves these other forms of consciousness quite disregarded.”  By no means am I trying to emphasize that the medicine offers one a religious experience, but I want to highlight that Ayahuasca does give one a spiritual experience. It allows a person to see beyond waking consciousness into the magnificent spectrum of potential human experiences; it allows one to explore the vastness of the psyche in context of a remembered exchange with totality. Indeed, the medicine can wake one up to the possibility, as Pierre Teilhard de Chardin coined, that “We are not human beings having a spiritual experience; we are spiritual beings having a human experience.” This realization alone, this true understanding of the implications behind this truth, is life changing—and an incredible relief, for one finally understands, in perfect context to the teachings, that all the trials and triumphs are for a purpose.

…

Po raz pierwszy miałam okazję zapoznać się z medycyną w Boże Narodzenie 2015 roku. Przyjechałam do ośrodka z ogólnym pojęciem i oczekiwaniami co do szamanizmu i mocy ayahuaski. Jedyna rzecz jakiej byłam pewno to, pomimo że żyłam pięknym i uprzywilejowanym życiem, nie miało to znaczenia a moje życie nie miało celu. To było wystarczające by rozpocząć podróż, bo wiedziałam, że jest wiele poza codziennością do jakiej się przyzwyczaiłam, wyruszyłam więc na spotkanie z medycyną i poprosiłam by pomogła mi jasno dojrzeć jak piękne i pełne życie mam.

Powiedzieć, iż medycyna zadziałała to niedopowiedzenie. Wiele z lekcji odbyło i zakodowało się w moim ciele, już podczas pierwszej okazji. Kiedy powróciłam do do domu, skupiłam się na uczeniu się więcej o naturze roślin nauczycieli i szamanizmu w ogóle; rozpoczęłam także wprowadzanie w praktykę lekcji co do uważności, współczucia, delikatności i miłości, jakie otrzymałam od medycyny. Kiedy wróciłam po raz drugi, odnalazłam miłość swojego życia, kogoś kto pracuje blisko z medycyną, który napisał na nowo moją przyszłość, moją relację z sobą samą, z miłością, z innymi. Codziennie czuje się jakbym otwierała się jak kwiat, odkrywając nowe głebie siebie samej, szczęścia i potencjału w życiu.

Wciąż borykam się z głębią moich doświadczeń z ayahuaską,bo są mi one stale ujawniane, nawet teraz. Mówiąc krótko, to najbardziej znacząca rzecz jaka kiedykolwiek zdarzyła mi się, na wielu poziomach. William James zaobserwował, w “Odmianach Religijnego Doświadczenia” iż “nasza codzienna świadomość na jawie, racjonalna świadomość, jak ją nazywamy, jest tylko jednym, szczególnym typem świadomości, podczas gdy tuż obok jej, rozdzielony jedynie najcieńszym z ekranów, leży potencjał form świadomości radykalnie odmiennych…Żadna z relacji opisujących wszechświat w jego całości może być uznana za ostateczną, jeżeli pomija te formy świadomości”. W żadnym wypadku nie chcę tu nalegać, iż medycyna oferuje religijne doświadczenie, ale chcę podkreślić, iż istotnie może umożliwić przeżycie duchowe. Pozwala osobie spojrzeć poza racjonalną świadomość, we wspaniałe spektrum potencjalnego ludzkiego doświadczenia, pozwala eksplorować nieskończoną przestrzeń psychiki w kontekście możliwej do zapamiętania relacji z totalnością. W samej rzeczy, medycyna może obudzić nas do możliwości, jak nazwał to Pierre Teilhard de Chardin, iż jesteśmy nie “ludźmi przechodzącymi doświadczenie duchowe ale duchowymi bytami doświadczającymi ludzkiego doświadczenia.” Sama taka realizacja, prawdziwe zrozumienie implikacji jakie za tą prawdą stoją jest odmieniające życie – i jest niesamowitą ulgą, kiedy w końcu się udaje zrozumieć, w kontekście tych lekcji, że wszystkie próby i triumfy mają swój cel.

Będąca nie do uniknięcia subiektywność uzdrawiania za pomocą energii czyni ją odporną na program standaryzacji, mechanizacji i związane z tym paradygmaty edukacji/szkolenia jakie dominują we współczesnej medycynie. Podczas gdy konwencjonalna medycyna kategoryzuje choroby w generyczne typy, holistyczna medycyna rozpoznaje unikalność każdego stanu każdego pacjenta, jak również unikalność każdej relacji pacjent-uzdrowiciel. Jest więc w każdym spotkaniu element niepewności, element nowości. Coś zawsze brakuje, uzdrowienie jest niekompletne kiedykolwiek redukujemy indywidualność pacjenta do zestawu typowych objawów, podlegających leczeniu wg formuły. Innymi słowami, medycyna holistyczna nigdy nie będzie”nauką” w zwykłym analitycznym sensie, czy też jak wg Bacona, metodycznej aplikacji obiektywnych zasad.

…

Możemy sobie tylko wyobrazić, czym byłaby poezja bez słów – byłaby pieśnią, improwizacją nie odnoszących się do niczego innego niż one same dźwięków, pomimo to pełnych znaczenia, być może podobnych spontanicznym skatom jazzowych wokalistów albo pieśniom duchów ofiarowanym przez nie uczestnikom poszukiwania wizji w tradycji rdzennych Amerykanów. Spontaniczność to kluczowa cecha tego rodzaju komunikacji. To nie jest kolonizacja innego ani narzuceniu własnych kategorii, to nie jest redukcja świata w skończoną kolekcję etykietek. Według Josepha Epes Browna, rdzenni Amerykanie podkreślają, iż pieśni używane w ich ceremoniach nie są nigdy komponowane, ale raczej ofiarowane przez duchy.

…

Sporo relacji niektórych uznanych antropologów opisuje zdolności komunikacji w rdzennych społecznościach, które graniczą z telepatią. Taka komunikacja nie była ograniczona do relacji międzyludzkich, ponieważ ludzie tamtych czasów cieszyli się głęboką intymnością kontaktu z naturą, która, według wielu świadectw, umożliwiała im zrozumienie języka zwierząt, roślin, lasów, wiatru i chmur.

Te języki były tak odmienne od abstrakcyjnych systemów znaków, które tworzą język współcześnie, iż prawdopodobnie nie powinniśmy ich określać nawet tym samym terminem. Dzisiejsze języki są karykaturą, degeneracją, czasem imitacją ale zwykle zaciemnieniem pierwotnego lingua adamica. Komunikować się w Oryginalnym Języku wymaga tymczasowej fuzji ja i innego, oznacza być tym innym, zrozumieć tego innego tak głęboko, że jego esencja jest objawiona naga w jego dźwiękach, zapachach, ruchach. (…)

…

Nauczenie się lingua adamica wymaga opuszczenie sztucznych granic jakie rozdzielają nas od siebie, porzucenie konwencji moje-twoje. Mówić nim, to oznacza zakochać się w tym innym do takiego stopnia, że nie jest już innym. Im bardziej intymna i pełna zaufania to miłość, im więcej pozwolić sobie na rozmycie granicy ja, tym większe zrozumienie wzajemnego lingua adamica, i mniej konieczne stają się zwykłe słowa.

Jeżeli rozmawiać w tym języku z innym to znaczy się w nim zakochać, znaczy to, iż aby zrozumieć język roślin, zwierząt i procesów nieorganicznych konieczne jest nic mniej niż otworzyć się na miłość do świata. Lingua adamica pojawia się razem z rozpłynięciem granic pomiędzy ja i świat. 

…

Kiedy zakochamy się w świecie, będziemy postrzegać wszystko jako święte. Konwencjonalna religia widzi niektóre rzeczy jako święte, inne jako świeckie, zwyczajne, jako martwą i wymienialną materię. Być świętym oznacza być przepełnionym unikalnością i boskim celem. Postrzegać coś w taki sposób, oznacza miłość.

 Wiek ponownego zjednoczenia to powrót do pierwotnej religii animizmu. Nie będziemy już dłużej dzielić wszechświata na sacrum i profanum, na duchowy i przyziemny. Wszystko będzie święte, ponieważ wiemy, że wszystko jest unikalne, nawet każdy elektron, każda kropla wody, i z pewnością każda ludzka istota.

Su An Yeoh ( Malaysia/Australia )

Being in the Amazon rainforest and partaking in 8 Ayahuasca ceremonies, along with my supplementary Master plant Piñon Blanco is something I will never forget. I believe whatever positive effects I experienced thereafter will stay with me for a while. I was rather blocked in the first 6 ceremonies, but achieved an intense breakthrough in the 7th. My physical, emotional, psychological, sound and visual perceptions were altered. I felt like I was entering a blissful dream time.

One thing that majorly changed for me was my anxiety levels at work…during my first week back (2 weeks post Ayahuasca), I was so calm and relaxed that I had comments from colleagues. I realized that the confidence I experienced in my 7th ceremony had been brought back to Australia, and it continued to resonate with me. Utilizing my newfound ability to control my conscious (and perhaps subconscious) mind, I felt that I was able to remember this feeling of calm, and took that opportunity to “lock in it” as a reminder for future references. Ayahuasca really is a powerful tool. I intend to continue this sacred journey for lifelong learning in the near future. I am now aware of subtle changes in my life and am able to take control of them.

 …

Pobyt w amazońskiej puszczy i wzięcie udziału w 8 ceremoniach ayahuaski, podczas mojej diety z rośliną piñon blanco jest czymś, czego nigdy nie zapomnę. Wierzę, iż wszystkie pozytywne efekty, których doświadczyłam pozostaną ze mną na dłużej. Byłam raczej zablokowana przez pierwsze 6 ceremonii, ale przeżyłam intensywny przełom w siódmej. Moje fizyczne, emocjonalne, psychologiczne, dźwiękowe i wizualne postrzeganie zostało zmienione. Czułam się jak gdybym wchodziła w błogosławiony stan czasu śnienia.

Jedną z rzeczy, która uległy gruntownej odmianie był mój poziom niepokoju i nerwowości w pracy. Podczas pierwszego tygodnia po powrocie ( 2 tygodnie po ayahuasce ) byłam tak spokojna i zrelaksowana, iż komentowali to moi koledzy z pracy. Zdałam sobie sprawę, że poziom pewności siebie jakiego doświadczyłam podczas siódmej ceremonii towarzyszył mi dalej w Australii, i dalej pozostaje ze mną. Używając mojej nowo zdobytej umiejętności kontrolowania swojego świadomego, a może i nieświadomego umysłu, poczułam iż jestem w stanie przywoływać na żądanie ten stan spokoju, i wykorzystać to w przyszłości, jako punkt odniesienia. Ayahuaska to naprawdę potężne narzędzie. Zamierzam w najbliższej przyszłości kontynuować tą świętą podróż po wiedzę jaka służy przez całe życie. Jestem teraz świadoma subtelnych zmian w moim życiu i jestem w stanie je teraz kontrolować.

Kiedy boski duch oddaje w zastaw swój  sens życia, którym jest radosny współudział w tworzeniu pięknego wszechświata, będzie kompensować go poprzez bycie dobrym dla siebie w jakikolwiek sposób dostępny. Może więc wydawać się przy tym samolubny czy chciwy, ale to co robi jest niczym innym jak szukaniem czegoś co zaginęło. Oczywiście żadna ilość jedzenia, materialnych własności, fizycznego piękna, władzy nad innymi ludźmi czy pieniędzy jest w stanie skompensować jego potrzeby, jako boski bytu, aby wyrażać swój kreatywny potencjał i doświadczać intymnego połączenia z resztą życia.

To poczucie utraconego czegoś co nam przysługuje , które napędza egoizm i chciwość pochodzi zatem z autentycznego źródła : zostaliśmy obrabowani z naszych przynależnych od urodzenia praw. Coś jest zaginione, ale problem w tym, że szukamy w niewłaściwym miejscu. Stara suficka opowieść opisuje mądrego głupca, mułłę Nasruddina, w poszukiwaniu czegoś pod latarnią. Przechodzień pyta go : “Mułło, czego szukasz?”

“Niestety” odpowiada biedny Nasruddin, “Zgubiłem klucz do domu”

“A gdzie widziałeś go ostatnim razem?”

“Myślę, że zgubiłem go tam, w cieniu tamtych drzew”

“Cóż, czemu więc nie szukasz go tam właśnie?”

“Drogi panie, czy nie widzi pan jak tam jest ciemno? Szukam tutaj w świetle latarni, bo tu mogę lepiej widzieć”.

Tak jak nie da się ochronić na zawsze domu od naturalnych procesów rozkładu, żaden ze sposobów kontrolowania czy przekierowania naszej kreatywnej siły życiowej nie będzie wiecznie działać. Każdy z nich ostatecznie stanie się nie do zniesienia. Najbardziej potężne z tych ucieczek to uzależnienia, takie jak alkohol, heroina, kokaina, pornografia, hazard. Mogą one skonsumować wielką ilość wypartej siły życiowej, ale ogromny ich koszt ponosi ciało, życie i umysł. Poprzez konsumpcję sfrustrowanej siły życia, czynią złe życie, przez jakiś czas, tolerowalnym.  To samo odnosi się do drobnych uzależnień i rozrywek powszechnych wśród większości ludzi. Zwykle, ponieważ nasze wejście w niezadowalające życie rozpoczęło się od bolesnego złamania naszego ducha, obiekty uzależnień są też środkami tymczasowej ucieczki czy złagodzenia bólu. Są narzędziami kontroli, radzenia sobie z życiem takim jakim jest. Wyłamanie się z form i struktur naszej kultury oznacza konfrontację z materiałami z jakich zbudowane jest to więzienie : oznacza spojrzenie w twarz strachowi i bólu. To nie jest przypadek, iż dwie z najbardziej uzależniających substancji, heroina i alkohol, mają fizjologiczne efekty uśmierzania bólu, ale to czego się zwykle nie rozumie, to że wszystkie uzależnienia robią to samo. Tyle tylko, że nie zabijają bólu tak naprawdę, tylko go odraczają, trzymają pod kontrolą, powodują, iż przez chwilę się go nie czuje.

…

Leczący się alkoholik Jack Erdmann pisze, “Kiedy zaczynałem, alkohol mówił mi że jest wyjście, że ból można zabić”.  W efekcie, alkohol, narkotyki, hazard, telewizja i inne uzależnienia, duże, małe są po prostu technologiami, technologiami kontroli bólu i akcesoriami czyniącymi życie-jakim-jest możliwym do zarządzania. Ale tu czai się pułapka : “Potem alkohol powiedział mi by zabijać ból za wszelką cenę”. Nieubłaganie, życie-jakim-jest, które wymaga zarządzania, staje się w całości produktem technologii kontroli. Jak ujmuje to Erdmann, “To jest sekret alkoholu. Alkohol tworzy symptomy, które, jak może ci się wydawać, rozwiązuje”

…

To znów jest technologiczne rozwiązanie. Technologia, jako narzędzie manipulacji naturą, jest napędzana pragnieniem komfortu i bezpieczeństwa, to znaczy, unikania bólu i ubezpieczenia przetrwania.  A jednak, samo doświadczenie życia jako walki o przetrwanie to produkt technologicznej kultury, która szuka sposobu kontroli rzeczywistości zamiast ją po prostu zaakceptować.  Pamiętamy rolnictwo, które zastąpiło Eden egzystencji łowieckiej/ zbierackiej życiem harówki, w którym jutrzejsze żniwa zależą od ciężkiej pracy dziś. Jak tylko tak się stało i populacja wzrosła do tego stopnia, że nie była już w stanie żyć z “nieulepszonej” ziemi, staliśmy się uzależnieni od technologii. Nie mogliśmy już bez niej żyć. Jeden po drugim wynalazek pojawiał się aby złagodzić ciężar tej harówki, powstrzymać wiecznie obecną groźbę głodu i kłopotów cywilizowanego życia, tymczasem przeszywający je niepokój i cierpienie wciąż wzrastało aby osiągnąć crescendo na początku 21 wieku. “Alkohol tworzy symptomy, które, jak może ci się wydawać, rozwiązuje”

Zarówno w kwestii alkoholu i technologii, kontrola tworzy warunki, które wymagają kontroli. Kontrola to pułapka, kłamstwo, zaklęte koło, bilet w jedną stronę. I, jak mówi Erdmann, “ostatnią stacją jest Piekło”.

…

Tak jak alkoholik leczy agonię swojego marnego życia kolejnym drinkiem, tak my wierzymy, że możemy naprawić bałagan jaki stworzyliśmy większą dawką tego samego : być może tym razem będzie to nanotechnologia, ogłaszana ostatecznym rozwiązaniem przemysłowego zanieczyszczenia.

Prawdziwe niebezpieczeństwo jest jednak wtedy, gdy program kontroli  uskuteczni ostateczne zgniecenie naszej kreatywnej siły życiowej. Kiedy zakodowane w naszych wnętrzach mechanizmy wpojone przez tresurę i zewnętrzne uzależnienia pokonają duszę w jej walce o wolność, dusza ma jeszcze ostateczną kartę do rozegrania. Jeżeli eskalująca seria kryzysów nie jest wystarczająca aby wyrwać nas ze złego życia, wówczas naturalnym wyborem jest śmierć.  Czasem nawyk jest zbyt głęboki, labirynt “ja” zbyt przytłaczający aby osoba mogła się kiedykolwiek wydostać. ( Nie mówię tu o rozmyślnym samobójstwie, które jest tylko innym sposobem unikania bólu,  bezcelową, desperacką próbą uzyskania kontroli ). Kiedy zawiedzie nadzieja, iż możemy przekroczyć nasze małe “ja” w świecie pod kontrolą, wówczas nasze prawdziwe ja projektuje ostateczną ucieczkę od iluzji oddzielenia.

Teraz przenieśmy tą ideę na poziom kolektywny. Czy jesteście tym zaalarmowani? Powinniście byc, ponieważ konsekwencja jest taka, iż nasza cywilizacja – a może nawet nasz gatunek – może równie dobrze wybrać ( chociaż nieświadomie ) śmierć. Jeżeli nagromadzenie kryzysów nie jest wystarczające aby wyrwać nas z naszego złudzenia oddzielenia od natury, wówczas kolektywna dusza ludzkiej rasy spowoduje katastrofę taką jak wojna nuklearna. Stanie się tak, jeżeli damy radę wytrzymać zbyt długo.