Slavic believed that world was created by Crnobog and Belobog who, through joint effort, brought their creation to perfection. Although during the process of world creation the gods came into conflict, precisely those actions they performed against each other caused the universe to look as it does. Cernobog ruling dark half of the year, opposed by Belobog – the ruler of the sunny half.

…

Słowianie wierzyli, iż świat stworzony został przez Czarnoboga i Biełoboga, którzy wspólnym wysiłkiem doprowadzili stworzenie do ideału. Chociaż poprzez procesu tworzenia świata bogowie popadli w konflikt, właśnie te działania, które czynili przeciw sobie sprawiły iż świat wygląda tak jak wygląda. Czarnobog rządzi ciemną połową roku, a przeciwny mu Białobog jest władcą słonecznej.

Despite being present in my homeland much earlier than the import of self-rightheous Christianity, this belief seems to be more mature and corresponding to reality of human psyche, as well as very universal. I am sitting in a library in a remote Amazonian town of Leticia, on the border of Colombia, Peru and Brasil, and in “The Dawn of Brasilian Soul” by Roberto Gambini I find this passage :

…

Pomimo, iż te wierzenia obecne były w mojej ojczystej ziemi dużo wcześniej niż importowane misjonarskie chrześcijaństwo, wydają się bardziej dojrzałe i odpowiadające rzeczywistości ludzkiej psychiki, jak również bardziej uniwersalne. Siedzę w bibliotece w sercu Amazonii, w mieście Leticia na pograniczu Brazylii, Kolumbii i Peru i w eseju Roberto Gambini”Świt brazylijskiej duszy” odnajduję taki oto fragment :

Po bitwie pod Ceutą w 1415 Iberyjczycy w końcu pozbyli się Innego, tych, którzy nie byli tacy sami jak oni, wyrzucając Maurów, Żydów, pogan, niewiernych, grzesznych, jednym słowem różnorodność postrzeganą jako paranoiczne zagrożenie. To militarne i inkwizycyjne zwycięstwo odpowiada, na płaszczyznie psychologicznej, ogromnej skumulowanej energii w kolektywnym jądrze ego i racjonalizmu, które będzie odtąd szukać nieograniczonej ekspansji.

Cóż, dokładnie w tym samym czasie kiedy Europejczycy wyrzucili zewnętrznego Innego do odległych krain, wewnętrzny Inny pojawił się przed nimi w Amerykach, jako doskonały cel do projektowania europejskiego i chrześcijańskiego cienia. Musiało minąć czterysta lat aby psychologia zainicjowana przez Freuda przyznała, że zło nigdy nie leży wyłącznie w Innym, jak samozwańczy pan świata, i psychiki, ego, chciałoby wierzyć, ale także w psychice oskarżycieli, z której zło projektuje się na zewnątrz, aż znajdzie strukturę na której może się oprzeć.

Magic happens through symbols, through naming things, through declaring. It has been true in many cultures. Amen, let it be so. Abracadabra, “I create as I speak”. The icaros of Shipibo are mostly words describing what is being done and how things should be. Expressing intention is declaration of desired change. So first step to reconcilation is actually expressing wish for it to happen. It can be done through words, or through meaningful symbols, through gestures.

It is essence of Christian message, no matter how poorly executed in practice in actual history of Christianity, you can find it in its core prayer, often mindlessly repeated :  “Forgive us our trespasses as we forgive those who trespass against us”.

…

Magia dzieje się poprzez słowa, poprzez nazwanie rzeczy, poprzez zadeklarowanie. Tak było w wielu kulturach. Amen, niech tak się stanie. Abrakadabra, “Tworzę tak jak nazywam”. Icaros, magiczne pieśni plemienia Shipibo to głównie słowa i frazy opisujące to, co uzdrowiciel własnie robi, i jaki powinien być stan rzeczy. Określenie intencji jest deklaracją pożądanej zmiany. A zatem pierwszym krokiem do pojednania – przywrócenia jedności – jest właśnie wyrażenie życzenia aby to się stało. Może to zostać uczynione przez słowa, albo przez znaczące symbole, gesty.

To esencja chrześcijańskiego przekazu, ( i nieważne jak kiepsko wprowadzano ją w praktykę w historii chrześcijaństwa) , można ją odnaleźć w jego najważniejszej modlitwie, często tylko bezmyślnie recytowanej – “i wybacz nam nasze winy, jako i my wybaczamy naszym winowajcom”.

But reconciliation is more than just forgiveness. It is peace coming out of acceptance. It is not only about relation between ourselves and others, but also between us and the world, us and our lifes, including our own mistakes, so most of all, about relation with ourselves.

What happened, happened for some reason, and to acknowledge this, doesn’t mean escaping responsibility or saying it doesn’t matter, on the contrary, it means embracing it fully as part of reality, instead of denying. I take it as it is, I accept what happened and consequences, instead of wishing it was different.  The reason why I forgive those who “tresspass against me” is not to make me look good in eyes of some external entity who will then do me a favour, but because these acts – and states of forgiveness and reconciliation are connected, are feeding each other – in me, in others, in the world.  I can easier forgive myself, if I am forgiven by the one, whom I done wrong. But if I don’t go through that process myself, I will never be able to fully love myself, and then reconciliation with the other can never happen.  We are told, in the same tradition I quoted above, to love the other as oneself. So we do, the problem is not that many of us don’t follow this commandment, we do. The problem is that in reality we don’t love ourselves enough.

And love is not about haggling, transaction and seeing what do I receive from it, is about fearless giving first, and letting go of expectations. In the end, all these words above matter little, they are just words. Only on the other side of this act you can see the true benefits of it, so don’t reason, let go.

…

Ale pojednanie to coś więcej niż tylko przebaczenie. To pokój płynący z akceptacji. To nie dotyczy tylko relacji między nami a innymi, ale także między nami i światem, nami i naszymi życiami, włączając w to nasze własne błędy, więc przede wszystkim, relacji z samym sobą.

Co stało się, stało z jakiegoś powodu, i przyjąć to do świadomości niekoniecznie oznacza to ucieczkę od odpowiedzialności czy twierdzenie, że nie ma to znaczenia, przeciwnie, oznacza to pełną akceptację tego jako cżęści rzeczywistości, zamiast wyparcia. Przyjmuję to takim jakim jest,  akceptuję co się zdarzyło i tego konsekwencje, zamiast marzenia o tym by było inaczej. To pogodzenie z prawdą, czyli pojednanie.  Powód dla którego przebaczam “moim winowajcom” to nie aby lepiej wyglądać w oczach jakiejś istoty w chmurach, która nagrodzi mnie za to swoją dyspensą, ale ponieważ te akty – i stany pogodzenia i pojednania są połączone, co oczywiście zawiera się w słowie jedność, karmią się nawzajem – we mnie, w innych, w świecie.  Mogę łatwiej wybaczyć sobie samemu, jeżeli jest mi wybaczone przez tego, któremu krzywdę uczyniłem. Ale jeżeli nie przejdę przez ten proces samowybaczenia, nie będę także w stanie w pełni pokochać siebie samego, i wówczas o żadnym pojednaniu nie ma mowy. Ta sama tradycja zacytowana na początku mówi by kochać bliźniego jak siebie samego.  Tak czynimy, problem nie leży w tym, iż wielu z nas nie podąża za tym przykazaniem, robimy to naturalnie. Problem w tym, że tak naprawdę nie kochamy samych siebie.

A miłość to nie targowanie się i transakcja i sprawdzanie “a co ja będę z tego miał”, to pozbawione strachu i wyrachowania dawanie jako pierwszy, bez oczekiwań. W gruncie rzeczy powyższy tekst to tylko słowa, niewiele znaczą. Tylko po drugiej stronie, już po dokonaniu tego aktu można zrozumieć prawdziwe jego korzyści, więc nie ma co rozumować, od-puszczaj.

Ja, 62-letni mężczyzna, z całym bagażem życiowych stresów, problemów zdrowotnych narastających wraz z wiekiem przez ostatnie lata, na dwa tygodnie zanurzyłem się w leśną kołdrę natury amazońskiego ekosystemu. Systemu o którym marzyłem od kilkudziesięciu lat zaczytany w książkach Szklarskiego i Fiedlera.

Przeżyłem cudowne noce pełne odgłosów leśnego życia, chłonąc je wszystkimi zmysłami. I stosowałem dietę Shipibo (nota bene bardzo smaczną), która wyleczyła mi moje problemy żołądkowe. Oddałem swoje ciało, swoją psyche w ręce uzdrowicieli z plemienia Shipibo w sposób świadomy. Oddałem, bo wierzę w ich wielowiekową tradycję leczenia ziołami z tego największego skupiska roślin na świecie.

Melodyjne icarosy szamanów Shipibo dobierane indywidualnie dla mnie, przywróciły mi spokój psychiczny, jakiego nie miałem od dawna w tajemniczy sposób niwelując narosły latami stres zawodowy oraz traumatyczne przeżycia z ostatnich lat mojego życia. Ich ziołowe rape zlikwidowało za pierwszym razem problemy krwawienia z naczyń krwionośnych mojego nosa. Roślinny napar przywrócił mi pełnię słuchu w lewym uchu po jedynym „zabiegu”. Wreszcie od kilku miesięcy słyszę normalnie. A laryngolog nie pomógł mimo kilku wizyt, sugerując operację.

Te dwa tygodnie pozwoliły mi się odizolować od zewnętrznych negatywnych bodźców codziennego życia, przywrócić spokój i harmonię. Poprawić wrażliwość na otaczające mnie życie. Te dwa wspaniałe tygodnie w otoczeniu życzliwych gospodarzy i metafizycznych praktyk Shipibo to wspaniałe doświadczenie, które zaowocowało komfortem przywrócenia pełnej sprawności fizycznej oraz duchowej wrażliwości.

…

As a 62-years old man, with all the life stress baggage, with health problems accumulating with age, I decided to immerse myself in forest blanket of Amazonian ecosystem. I dreamt of that place ever since reading travel books of my youth.

I lived through wonderful nights, full of jungle life, absorbing them with all my senses. I have been following Shipibo diet, which cured my stomach problems. I surrendered my body and my psyche into hands of Shipibo healers. I did that because I believe in their ancient tradition of herbal cures from this largest store of plants in the world.

Melodious icaros of Shipibo shamans, individually selected for me, brought back my inner peace, that was lacking for a long time, in a mysterious way healing years old stress of professional sphere and traumatic events of recent years of my life. The plant based rape snuff after only one application helped with bleeding problems of my nose. Plant brew brought back full hearing in my left ear, also after just one session. I can finally hear normally, first time in months. Laryngologist in several visit was not able to help me, only suggesting operation.

These two weeks allowed me to isolate from exterior negative influences of everyday life, to regain peace and harmony. I improved my sensitivity to life surrounding me. These two wonderful weeks, with friendly hosts and metaphysical practices of Shipibo were great experience, which resulted in comfort of returning to full physical abilities and spiritual sensitivity.

“Psychodeliki w odblokowaniu nieświadomości : od raka do uzależnień” ( w “Terapeutyczne zastosowanie ayahuaski”, Springer 2014 ]

[ dr Gabor Mate ]

…

Psychedelics in Unlocking the Unconscious: From Cancer 
to Addiction ( in The Therapeutic Use of Ayahuasca, Springer 2014 )

[ dr Gabor Mate, M.D. ]

Jakieś 5 lat temu – a piszę to w 2013 roku – nie wiedziałem jeszcze nic o ayahuasce, poza sporadycznymi wzmiankami jakie do mnie docierały. Jako praktyk szkolony w ortodoksyjnym zachodnim modelu alopatycznym byłem od dawna świadomy nie tylko zadziwiających osiągnięć współczesnej medycyny ale również jej ograniczeń. To czego my jako lekarze nie jesteśmy w stanie wyciąć, zatruć czy wypalić, możemy jedynie w najlepszym wypadku złagodzić. Jesteśmy zahipnotyzowani lekarstwem a nie wiemy nic o uzdrowieniu. Umiemy naprawić złamane kości, przeszczepiać serca i wątroby, ale niewiele potrafimy zrobić dla połamanych dusz czy dla transformacji straumatyzowanych umysłów. Przede wszystkim, nie dociera do nas, iż ludzkie choroby, psychiczne czy fizyczne, nie są odizolowanymi wypadkami, nieszczęśliwymi zdarzeniami, ale manifestacją żyć w psychologicznym i społecznym kontekście, rezultatem doświadczeń, przekonań i budowanych przez całe życie wzorców relacji ze światem. I jesteśmy aroganccy, nie w sensie myślenia, iż wiemy wszystko, ale naszego przekonania, iż to czego nie znamy, nie jest warte znania, to czego nie studiowaliśmy, nie jest warte zbadania, że struktury świadomości równoległe do naszych nie mają wartości i nie są warte eksploracji.

Pracowałem jako lekarz rodzinny, w paliatywnej opiece nad nieuleczalnie chorymi, z uzależnieniami w dzielnicy Vancouver Downtown Eastide, znanej z największej koncentracji użytkowników narkotyków w całej Ameryce Północnej. Zarówno z osobistej obserwacji jak z i z badań w nowej dziedzinie psychoneuroimmunologii wiedziałem, że rak i większość chronicznych chorób reprezentują tworzone przez całe życie emocjonalne wzorce wyparcia, mające swe korzenie we wczesnym dzieciństwie, w emocjonalnej stracie lub cierpieniu. Ponadto, widziałem iż uzależnienie, czy to od narkotyków, czy od jakiegokolwiek ostatecznie szkodzącego nawyku, czy to kolekcjonerstwa seksualnego, hazardu, pracoholizmu, internetu czy też zakupów – jest zawsze próbą ucieczki od bólu, chociażby tymczasowego pozbycia się nieznośnego ciężaru bycia z samym sobą. Po publikacji mojej książki o uzależnieniach, w której zademonstrowałem relację pomiędzy traumą z dzieciństwa a uzależnieniem od substancji w dorosłości, zacząłem otrzymywać pytania czy wiem coś o ayahuasce w kontekście leczenia uzależnień. Nie wiedziałem nic, i po jakimś czasie zacząłem postrzegać te zapytania jako natrętne i męczące. Byłem jednocześnie zainteresowany badaniem sposobów leczenia poza wąskim medycznym modelem, a jednak i ja nie chciałem się nauczyć czegoś nowego. Nie mogłem sobie wyobrazić jak psychodeliczna substancja miałaby pomóc komukolwiek przezwyciężyć uzależnienie czy też pomóc wyleczyć traumę pourazową albo wbudowane wzorce samozaniedbania, które przyczyniają się do choroby.

Wszechświat miał jednak inny plan. Od tamtego czasu pracowałem z ayahuaską, i ta praca, pomimo iż to tylko mała część tego czym się zajmuję, stała się najbardziej ekscytującą pośród moich sposobów uzdrawiania, tą w której widzę najbardziej transformujący potencjał. W programach uzdrawiania jakie poprowadziliśmy ( my – znaczy moi przyjaciele, ayahuasquerzy – o których więcej dalej – i ja ) pracowaliśmy z ludźmi borykającymi się z używaniem narkotyków i uzależnieniami seksualnymi, zespołem stresu pourazowego, lękami, chronicznym zmęczeniem, a także po prostu ludźmi szukającymi pełni, znaczenia, doświadczenia swego prawdziwego ja, raczej niż wbudowanych w nich, ale nieautentycznych wzorców nawyków. Pracowaliśmy ludźmi szukającymi siebie, swych rodziców, miłości, Boga, prawdy, wewnętrznego dziecka, społeczności, natury. Nie mogę powiedzieć, że każdy odnalazł wszystko to czego szukał, daleko od tego. Mogę powiedzieć że większość ludzi powzięła poważne kroki na swej ścieżce w stronę autentyczności, i znalazła znaczące wyzwolenie od otępiających, ograniczających szablonów umysłowych i zachowań. Niektórzy dokonali transformacji swych żyć. Niektórzy nie są już uzależnieni.Wielu nie zadowala się już być kimś innym niż są.

“Od końca lutego, mojego pierwszego doświadczenia z ayahuaską, codziennie doświadczam zmian w mojej świadomości, moim byciu wewnętrz i z innymi, wliczając w to zwierzęta. Widzę wszystko co dotąd uczyniłem z kompletnie nowej perspektywy i żyję tym. Codziennie.”  Tak pisze mężczyzna trzydziestoparoletni, z historią własnej traumy, który pracuje ze straumautyzowanymi osobami w Brytyjskiej Kolumbii, w Kanadzie.

“Jestem w stanie dostrzec różnicę jaką robię łagodząc ból u innych, pomagając im zobaczyć się w odmiennym świetle, dając im co nieco blask i iskierki, nawet jak wywozi się ich karetką, i kiedy oboje wiemy, że nie zobaczymy się już więcej w takiej formie”.

Dr Gabor Mate jest kanadyjskim lekarzem, mówcą i autorem czterech bestsellerów opublikowanych w prawie 20 językach na pięciu kontynentach. Jego zainteresowania obejmują jedność umysłu i ciała, objawiającą się w zdrowiu i chorobie, efekty doświadczeń wczesnego dzieciństwa w kształtowaniu się mózgu i osobowości, traumatyczne korzenie uzależnień, i konieczność bliskości dla zdrowego rozwoju dziecka. Pracował on w praktyce rodzinnej i opiece paliatywnej, a także, przez 12 lat, w dzielnicy Downtown Eastside w Vancouver, znanej z nawiększej koncentracji użycia narkotyków w Ameryce Północnej. Obecnie pracuje on jako profesor na wydziale kryminologii Simon Fraser University i uczy i prowadzi seminaria na całym świecie.

…

Until 5 years ago—I write this in 2013—I knew nothing about ayahuasca, having only vaguely heard about it. As a practitioner trained in the orthodox Western allopathic model, I have long been aware not only of the astonishing achievements of modern medicine, but also of its limitations. What we, as medical doctors, cannot cut out, poison or burn, we can only alleviate, at best. We are mesmerized by cure and know nothing about healing. We can mend broken bones, transplant hearts and livers, but can do little for fractured souls or help transform traumatized minds. Above all, we do not get that people’s illnesses, mental or physical, are not isolated, accidental, and unfortunate events, but manifestations of lives in a psychological and social context, the results of experiences and beliefs and lifelong patterns of relating to the world. Hence, we can suppress manifestations but rarely get at causes. We separate the mind from the body and the individual from the environment. And we are arrogant, not in the sense that we think we know everything, but in our conviction that what we do not know is not worth knowing; what we have not studied is not worth investigating, that frameworks of awareness parallel to ours have no validity, are not worth exploring.

I have worked in family practice, palliative care with the terminally ill, and with addictions in Vancouver’s Downtown Eastside, notorious as North America’s most concentrated area of drug use. Both from personal observation and from the study of the new science of psychoneuroimmunology, I knew that cancer, and most chronic illness, represented lifelong emotional patterns of self-suppression, based on early childhood emotional loss or suffering. Too, I saw that addiction—whether to drugs or to any ultimately self-harming habit, be it sexual roving, gambling, compulsive working, internet surfing, or shopping—is always an attempt to escape pain, to shed, if only temporarily, an unbearable unease with the self. It was after my book on addiction was published, in which is demonstrated the relationship between childhood trauma and adult substance dependency, that I began to receive inquiries about what I knew regarding ayahuasca and the healing of addiction. I knew nothing, and after a while found the inquiries importunate and bothersome. Keen as I was to investigate ways of healing beyond the narrow medical model, I, too, did not want to have to learn about something new. I could not imagine how a psychedelic substance would help anyone overcome addiction or help heal PTSD or ingrained patterns of self-neglect that contribute to illness.

The universe had other ideas. I have since worked with ayahuasca, and such work, while a small part of what I do, has become the most exciting among my healing activities, the one in which I see the most transformative potential. In the healing retreats we have conducted (we: my friends, ayahuasqueros—more about them below—and I), we have worked with people struggling with drug use and sexual addiction, people facing cancer and degenerative neurological illness, depression, post-traumatic stress disorder, anxiety, and chronic fatigue, and just people seeking wholeness, meaning, an experience of their true selves rather than their ingrained but inauthentic habitual patterns. We have worked with people looking for themselves, for their parents, for love, for God, for truth, for their child selves, for community, for nature. I cannot say that everyone found everything they were looking for, far from it. I can say that most people took major steps forward on their path toward authenticity and found significant liberation from stultifying, limiting mind patterns, and behaviors. Some have transformed their lives. Some are no longer addicted. Many are no longer content to be other than who they are.

 ‘‘Since the end of February, my first ayahuasca experience, I am daily experiencing a shift in my consciousness, my presence within and with others including animals. I see everything I’ve done from a completely new perspective and live it. Daily.’’ So writes a man his 30s, himself with a history of trauma, who works with traumatized people in British Columbia, Canada.

“I am able to see the difference I make to ease pain in others, help them see themselves in a different light and give them a bit of brilliance and sparkle even as they are rolled out in ambulances, while both of us are aware that we will not see each other anymore in this form.”

Gabor Maté M.D. is a Canadian physician, speaker, and the author of four bestselling books published in nearly 20 languages on five continents. His interests include the mind/body unity as manifested in health and illness, the effects of early childhood experiences in shaping brain and personality, the traumatic basis of addictions, and the attachment requirements for healthy child development. He has worked in family practice and palliative care, and for 12 years he worked in Vancouver’s Downtown Eastside, notorious as North America’s most concentrated area of drug use. Currently, he is Adjunct Professor in the Department of Criminology, Simon Fraser University, and teaches and leads seminars internationally.

“Ayahuasca-Assisted Therapy for Addiction: Results from a Preliminary Observational Study in Canada”

Gerald Thomas, Philippe Lucas, N. Rielle Capler, Kenneth W. Tupper and Gina Martin

( Centre for Addictions Research of British Columbia, University of Victoria, Canada, Interdisciplinary Graduate Studies Program, University of British Columbia, Canada, School of Population and Public Health, University of British Columbia, Canada )

…

“Wspierana ayahuaską terapia uzależnień : rezultaty obserwacyjnego badania w Kanadzie”

Gerald Thomas, Philippe Lucas, N. Rielle Capler, Kenneth W. Tupper and Gina Martin

( Centrum Badań Uzależnień Brytyjskiej Kolumbii, Uniwersytet Wiktorii, Kanada, Intersdyscyplinarny Program Studiów Uniwersytetu Brytyjskiej Kolumbii, Kanada, Szkoła Populacji i Zdrowia Publicznego, Uniwersytet Brytyjskiej Kolumbii, Kanada )

source // źródło : 

Current Drug Abuse Reviews 2013, 6, 000-000  (   http://www.maps.org/research-archive/ayahuasca/Thomas_et_al_CDAR.pdf   )

Abstract:    

Introduction:  This paper reports results from a preliminary observational study of ayahuasca-assisted treatment

for problematic substance use and stress delivered in a rural First Nations community in British Columbia, Canada.

Methods:

The “Working with Addiction and Stress” retreats combined four days of group counselling with two expert-led

ayahuasca ceremonies. This study collected pre-treatment and six months follow-up data from 12 participants on several

psychological and behavioral factors related to problematic substance use, and qualitative data assessing the personal

experiences of the participants six months after the retreat.

Findings:

Statistically significant (p < 0.05) improvements were demonstrated for scales assessing hopefulness,

empowerment, mindfulness, and quality of life meaning and outlook subscales. Self-reported alcohol, tobacco and cocaine

use declined, although cannabis and opiate use did not; reported reductions in problematic cocaine use were statistically

significant. All study participants reported positive and lasting changes from participating in the retreats.

Conclusions:

This form of ayahuasca-assisted therapy appears to be associated with statistically significant improvements

in several factors related to problematic substance use among a rural aboriginal population. These findings suggest

participants may have experienced positive psychological and behavioral changes in res

ponse to this therapeutic approach,

and that more rigorous research of ayahuasca-assisted therapy for problematic substance use is warranted.

…

Abstrakt

Wstęp :

Ta publikacja jest rezultatem wstępnego studium obserwacyjnego terapii prowadzonej przy pomocy ayahuaski, w problemach nadużywania substancji i wynikających ze stresu w wiejskich rdzennych społecznościach w Brytyjskiej Kolumbii w Kanadzie.

Metodyka :

Programy “Praca z uzależnieniem i stresem” zawierały cztery dni grupowej terapii, w tym dwie prowadzone przez ekspertów [ z plemienia Shipibo w Peru ] ceremonie ayahuaski. Niniejsze badanie zebrało dane sprzed terapii jak i w ciągu sześciomiesięcznego okresu kontrolnego po terapii od 12 uczestników, dotyczące kilkunastu psychologicznych i behawioralnych czynników związanych z problematycznym nadużywaniem substancji, i dane ilościowe oceniające osobiste doświadczenia uczestników w ciągu sześciu miesięcy po programie.

Wyniki:

Statystycznie znacząca (p < 0.05 ) poprawa została zademonstrowana na skalach oceniających poczucie nadziei, upodmiotowania, uważności, i jakości znaczenia życia i perspektyw. Deklarowane przez użytkowników użycie alkoholu, tytoniu, kokainy obniżyło się, chociaż użycie konopii i opiatów nie, raportowane obniżenia stosowania kokainy były statystycznie znaczące. Wszyscy uczestnicy deklarowali pozytywne i trwałe zmiany po swoim udziale w programie.

Wnioski :

Ta forma wspieranej ayahuaską terapii wydaje się łączyć ze statystycznie znaczącymi poprawami co do kilkunastu czynników powiązanych z używaniem problematycznych substancji w wiejskich społecznościach rdzennej ludności. Te wyniki sugerują iż uczestnicy mogli doświadczyć pozytywnych psychologicznych i behawioralnych zmian w reakcji na to terapeutyczne podejście, i że bardziej rygorystyczne badanie wspieranej ayahuaską terapii nadużywania problematycznych substancji byłoby uzasadnione.